Bloggfærslur mánaðarins, júní 2008

Spurning um að koma úr bloggskápnum?

     Þá erum við feðgar komnir á klakann sem reyndar var ekki svo mikill klaki eftir allt saman.  Veðrið þarna úti lék svo sem ekkert við okkur en síðustu dagarnir voru svo heitir að við þráðum svalann aftur.  Það var gott að opna útidyrahurðina og rölta inn í hreiðrið sem hafði ekkert breyst frá því við vorum hérna síðast.  Það var þrifið áður en við fórum og ekkert 10 cm ryklag yfir öllu eða ló á stærð við meðalstóra heimilisketti eins og ég hafði reiknað með eftir svo langa ferð. Kúturinn kastaði sér í rúmið sitt og stormaði svo fram í eldhús þar sem sá gamli var kominn með á könnuna og stakk upp á að við pöntuðum okkur ÍSLENSKA pizzu.  „Er ekki í lagi með þig.  Þú mátt panta vinur en ég ætla bara að fá mér kaffi.“

    Daginn eftir náði ég svo í litla kútinn á leikskólann eftir vinnu og ég neita því ekki að það var svolítill beygur í mér eftir svona langa fjarveru frá honum.  Mér var búið að detta það í hug að láta Ungu konuna sækja hann og koma með hann heim en hún gat það ekki svo þetta varð bara að vera svona.  Ég var ákveðinn í að gefa honum góðan tíma á útisvæðinu til að venjast „aðstæðum“ en sá litli þurfti sko ekkert svoleiðis kjaftæði.  Hann hrópaði pabbi, upp yfir sig eins og hann gerir alltaf þegar ég næ í hann en hljóp svo í burtu eins og hann gerir líka svo oft og vill láta elta sig og síðan kom skoðunarferð um völlinn eins og ég væri túristi.  Þegar út í bíl var komið var það brói sem hann vildi hitta og við stormuðum heim til sameiningar þriggja gullfallegra kúta á misjöfnum aldri.  Lífið er yndislegt.

 

     Ég átti nú von á því að bloggvinir mínir myndu í hópum koma heim á lóð á meðan ég var úti, mála grindverkið, klippa runna og slá lóðina en það rættist ekki.  Skildi það haldast í hendur við það að vera nafnlaus bloggari?  Ég veit það ekki en grunar það samt.  Spurning um að koma úr bloggskápnum?  Nei, það væri ólíklegt því kæmi ég úr honum færi einlægnin upp í efriskáp og úr skúffuni kæmi coolið sem gæti verið talsvert frábrugðið, að minnsta kosti fljótt á litið.  Ég hef hinsvegar ákveðið að setja inn nokkrar myndir úr ferðinni og vona að ég hafi tíma til þess í vikunni.  Síðan er ég byrjaður að lesa bloggfærslur bloggvina langt aftur í tímann því svona vanræksla er vart líðandi. 

     Hef farið víða í dag og sporin leyna sér ekki.  Hey, ég er þessi á stuttermabolnum með sólgleraugun!

 

Njótið einhvers.


Feðgaferð að ljúka

     Við vöknuðum snemma í Pisa, báðir tveir, skráðum okkur út og héldum innar í bæinn til að skoða turninn fræga.  Við lögðum í gott stæði sem við fundum grunlausir um að þarna myndum við fá okkar fyrstu ítölsku stöðumælasekt.  Þarna stóð hann teinréttur en að vísu á ská upp í loftið, miklu stærri en við höfðum gert okkur í hugarlund.  Búið að eyða í hann mörgum milljónahundruðum svo hann félli ekki, rétta hann örlítið við en það var þó ekki hægt að sjá það.  Hann var bara mjög skakkur.  Hinir túristarnir höfðu greinilega líka vaknað snemma því þarna voru fleiri hundruð að skoða hann.  Eins og svo oft áður í ferðinni var bankað í öxlina á mér í miðjum hughrifum og þá fannst vininum nóg komið af glápi og réttast að halda förinni áfram.  Við ætluðum að keyra til Rómar í dag laugardag og eyða sunnudeginum í Róm, skoða Páfann og taka því rólega.  Við völdum því hraðbrautir, aðra í gegnum Flórens og hina niður til Rómar svo aksturinn tæki sem stystan tíma.  Ég bauð honum að eyða hluta af deginum í Flórens en þangað hef ég komið áður en hann vildi bara fara beint til Rómar.

     Við áttum notalega stund um kvöldið í miklum samræðum um fortíð og framtíð í miklum hita, líklega einum mesta hita ferðarinnar.  Við urðum að keyra loftkælinguna alla nóttina í bílnum en það höfðum við ekki þurft að gera áður. 

     Róm tók á móti okkur að morgni og lág leiðin beint upp í Vatikanið og inn á Péturstorg.  Við eyddum þarna nokkrum tímum og síðan var rölt niður í bæ og þvælst um fram eftir degi.  Því næst þrifum við bílinn hátt og lágt því kl 9 í fyrramálið skilum við honum og höldum beint út á flugvöll.  Við ætluðum að fara snemma að sofa en ákváðum svo fyrr í kvöld að keyra niður í miðborg og rölta þar um.  Mikill mannfjöldi vara það, búið að lýsa upp fornar byggingar og götusölumenn á hverju strái.  Búið að slá upp sölutjöldum og mikil stemmning.  Við vorum því þreyttir þegar við keyrðum í átt að þeim stað þar sem við eigum að afhenda bílinn á morgun en við rúlluðum inn á bílastæði ekki langt frá og ætlum að vera þar í nótt.

     Það er komin tilhlökkun í okkur báða að koma heim, sofa í rúmunum okkar og sjá kútinn okkar, borða lasagnað okkar og spagettíið en eldri kúturinn segir að vonbrigði ferðarinnar sé hin ítalska matargerð.   Hann gefur lítið fyrir hana og segist hlakka til að koma heim og panta almennilega pizzu.  Ég tek nú ekki undir þetta en það er þó ljóst að heima er best.  Þótt þetta hafi verið skemmtileg ferð um Ítalíu hefur hún líka tekið á og við orðnir þreyttir á þvælingnum.  Við erum búnir að koma til fimm ríkja í þessari ferð okkar og geri aðrir betur.


Hægt að gleyma sér dögum saman

     Við erum staddir í Pisa á fallegu camp-stæði.  Við sáum í fjarska í gær hallandi turn og ætlum að skoða hann betur á eftir.  Ekki skemmir það þótt hann hafi á dögunum fallið úr fyrstasætinu í keppninni um mest hallandi turn heims og sé nú aðeins í öðru sæti.  Við látum það ekki trufla okkur og ætlum að láta forna frægð hans ráða en ekki einhverja standpínukeppni.  Það eru tveir dagar eftir af Ítalíudvöl okkar en þriðji dagurinn fer nánast allur í flug og flugstöðvar. 

     Við eyddum tveimur dögum í Milanó en parkeruðum bílnum þó á góðum stað í Pavia sem er smábær utan við Milanó.  Eftir að hafa keyrt aðeins inn í Milanó fannst okkur glórulaust að leita að stæði þar á svo stórum bíl og tókum því strætó og svo lest til borgarinnar.  Kútnum fannst þessi borg meiriháttar, mikið um verslanir og mikil líf.  Mér tókst þó að draga hann inn í Duome, dómkirkjuna og borgaði fyrir okkur nokkrar Evrur án þess að átta mig á því að það var turninn og þakið sem við vorum á leiðinni upp í.  Á leiðinni upp þrönga hringstiga spurði hann mig hvort ég væri stoltur af mér fyrir að hafa platað sig upp alla þessa stiga sem aldrei ætluðu að enda.  Ég sagði honum að ég vissi það ekki strax en gæti svarað honum eftir nokkra klukkutíma þegar við værum komnir upp................  Útsýnið var mikil og fegurð byggingarinnar mikil.  Það mikil að seinni daginn vildi hann skoða hana að innan líka.

    Við fórum frá Milanó seint um dag og keyrðum til Mónkó.  Nokkrir tímar á hraðbraut með stoppum til að borða og hella upp á kaffi en annars tíðindalítið.  Fjöldi jarðgangna á þessari leið er með ólíkindum og bara frá Génova til Mónakó töldum við 97 stk sem við áttum svo eftir að keyra aftur til baka þegar við tækjum stefnuna aftur til Rómar með viðdvöl hér í Pisa.  Þetta gera aðeins 194 stk. en brýr sem eru ábyggilega svipað margar voru ekki taldar.  Það var gaman að sjá á þessari leið og ekki síst þegar inn í Frakkland var komið hversu misjöfn ræktunin var eftir svæðum og hvað landið er vel nýtt til hennar.  Hver einasta brekka og grasbali nýttur til hins ýtrasta en um leið og við keyrðum inn í Frakkland hætti þessi gjörnýting og tré tóku við hvert sem litið var.  Við keyrðum inn í Mónakó og urðum agndofa.  Það fer ekki fram hjá nokkrum manni að landið stendur undir öllu því sem um er talað.  Íburðarmikil hótel þekja kletta og grónar brekkur, skemmtiferðaskip, skútur og snekkjur aftur á móti hvert sem litið er í átt að sjó.  Þyrlupallar og dýrir bílar, einkabílstjórar og fínar frúr nú og spilavítin.  Þetta er Mónakó.  Það er jafn ljóst að stórir bílar eru fyrir þarna og því keyrðum við til Nice og parkeruðum þar.  Svangir og búið að loka restaurantinu miskunnaði sig yfir okkur frönsk miðaldra kona sem sagði okkur að setjast og bauð okkur lasagna.  Þótt hún skildi ekki ensku hefur vafalaust frönsk gestgirni ráðið ríkjum því hún stjanaði við okkur en fannst við ekki borða nóg af edikböðuðu salatinu með og heldur ekki af ostaeftirréttinum sem ég nartaði þó í fyrir kurteisissakir en kúturinn sagðist frekar borða sokkana mína en þessa osta.  Hún brosti til okkar og við gengum saddir til hvílu.  Á milli Mónakó og Nice eru strætóferðir svo daginn eftir átti að skoða sig enn betur um.  Það er alveg ljóst að hingað eigum við eftir að koma aftur og þá með rýmri tíma því hægt væri að gleyma sér hérna dögum saman því fegurðin er mikil en auðvitað er það líka kvikmyndakennt yfirbragðið og ævintýraljóminn sem er yfir staðnum.

     Ég heyrði í litla kútnum í gær og það er ekki laust við að söknuðurinn sé farinn að plaga mig.  Þótt við feðgar eldri höfum átt góðar stundir saman tölum við báðir um það hvað gott væri að hafa hann hérna hjá okkur. 


Fegurð Feneyja misjöfn eftir aldri!

     Ég sit með tölvuna við eldhúsborðið í „villunni“ og bíð eftir að kaffið verði tilbúið.  Kúturinn sefur aftur í, trukkabílstjórarnir flestir að fara en klukkan þó aðeins fimm að íslenskum tíma, sjö á þeim ítalska. 

     Við tókum daginn snemma á Rimini í gær fórum og fengum okkur að borða og keyrðum svo af stað til Feneyja þangað var komið um hádegi og við keyrðum strax niður að höfn þar sem skemmtiferðaskipin leggja að en þar eru líka bílastæðahús og vöktuð stæði.   Við lögðum og röltum okkur niður í gamla bæinn.  Sá gamli bergnuminn af hrifningu en kútnum fannst borgin skítug, strætin þröng og síkin illa lyktandi.  Ég sagði honum að slaka aðeins á því þetta skánaði eftir því sem nær drægi hinar raunverulegu perlur.  Strætin fóru breikkandi og búðunum fjölgandi og við fylgdum bara straumnum.  Síkin þéttust og brúnum fjölgaði en skyndilega fóru strætin aftur breikkandi og greinilegt að við nálguðumst Markúsartorgið.   Við vorum sammála því að fara ekki í gondól því það væri bara fyrir hann og hana og menn myndu líklega reka upp stór augu ef við feðgar, tveir fjallmyndarlegir á misjöfnum aldri kæmum fyrir húshornin á gondól með syngjandi ræðara fyrir aftan okkur.  Kútur sagði það ekki koma til greina frekar en að vera nálægt mér í ömurlegum stuttbuxum svo það mál var afgreitt.  Ég hef svo sem róið þarna með konu fyrir nokkrum árum og þótt þau séu bara nokkur er það sem heil eilífð að minnsta kosti á mælikvarða smáblóma.   Loksins blasti við okkur torgið og ég verð að játa það að þarna hefði ég geta verið í marga daga jafnvel einn með sjálfum mér.  Þetta torg hefur eitthvað svo djúpstæð áhrif á mig að ég get ekki líst því.  Eitthvað svo seiðandi en um leið svo opið og framandi.  Við settumst niður og þáðum þjónustu, tveir expresso og einn amerikano handa þeim gamla en vatn í klaka fyrir unglingskútinn.  Fiðla og klarinetta hljómuðu yfir torgið en það er svo stórt að við sáum hljóðfæraleikara á þremur stöðum á torginu. 

     Eftir allt of stutta stund, nokkra klukkutíma, kirkjuskoðun og rölt var kútur farinn að ókyrrast og sagðist ekki nenna að labba til baka.  Ég stakk upp á strætóbát en honum fannst of margir þarna svo við tókum leigu“bíla“-bát og áttum skemmtilega ferð upp eftir síkjunum alveg upp að bílnum.

     Ekki vildi vinurinn gista þarna eins og ég lagði til heldur vildi hann aka strax af stað til Milano svo einkabílstjórinn kom sér fyrir og svo var bara ekið af stað.  Við gistum þessa nótt á trukkastæði, borðuðum með þeim á Autogrillinu og svo var spjallað og hlegið fram á nótt.  Við feðgar allt svo en ekki við og flutningabílstjórarnir, svona til að forðast misskilning. 

     Við ætlum á eftir að halda för okkar áfram til Milano og það er mikil tilhlökkun í kútnum, segist vera til í tvo daga þarna og það er allt í góðu mín vegna.  Ég er til í nánast hvað sem er.   Best að fara og vekja hann.


Vopnaður eyrnapinnum

Við vöknuðum ferskir að morgni á fallegum sólardegi á Rimini.  Minn auðvitað á undan eins og gerist á fróni, skrúfaði frá gasinu og setti espresso könnuna yfir.  Nettengingar hafa eitthvað verið að stríða okkur feðgum og í raun það eina sem hefur verið að því í ferðinni, reyndar eftir að sá gamli skreið um allan húsbíl vopnaður eyrnapinna.....................rétt heyrt....eyrnapinna og matarolíu við að ískurlosa bílinn.  Lamir á skápum og skúffum, borðum og hurðum svo hægt sé að ganga um hann ofur snemma án þess að vekja aðra húsbílaíbúa svo ég tali nú ekki um kútinn sem fer seinna að sofa en pabbinn og liggur aðeins lengur á morgnanna.  Við látum þetta ekki á okkur fá því við höfum átt svo sæla daga í ferðinni í grenjandi rigningu, sjóðheitu sólskini, næðings kulda, hlýjum andvara, öskrandi roki og öllu þar á milli.  Keyrt yfir fjöll og firnindi, malarvegi og hraðbrautir, sveitir og borgir. 

     Á meðan kúturinn þreif baðherbergið og eldhúsið fór ég með óhreina þvottinn og setti í eina vél og skoðaði svo netsambandsmöguleika umhverfisins og komst að því að eigendur svæðisins voru heldur betur að lofa upp í ermarnar á sér því eini staðurinn sem ég fann var lítil verönd með tveimur bekkjum og þar rakst ég einmitt á tölvusjúkan túrista sem sá hvað ég var að gera með símanum mínum og tókum við tal.  Hann sagðist hafa skoðað þetta í gær og komist að þessari sömu niðurstöðu.  Við feðgar ákváðum að vera léttklæddir í dag, rölta á ströndina og njóta sólarinnar sem við og gerðum.  Við ákváðum að dvelja aðra nótt á Rimini og keyra til Feneyja að morgni.  Kúturinn vill auðvitað sjá þessar sökkvandi eyjar en er samt spenntari fyrir Milanó og segist vilja dvelja stutt í Feneyjum og keyra strax til Milanó.  Hann ræður auðvitað enda ferðin skipulögð af honum og ég sagði honum að það eina sem ég þyrfti væri kaffisopi á Markúsartorgi en þar hef ég áður verið og finnst þessi staður yndislegur og einskonar vagga evópskrar kaffimenningar þótt flestir séu þarna út af annarskonar menningu og listum.

     Við heyrðum aðeins í litla kút í gær og söknum hans ógurlega.  Þvílíkur vaðall.  Hann talaði og talaði og malaði og malaði (syngist).  Orðaforðinn alltaf að aukast en hann er ekki alveg að skilja að það er aðeins í 3G kerfinu sem hægt er að segja „sjáðu“ og sýna manni eitthvað sem hann er að teikna á meðan hann talar við mann.  Hann fattar það að ári þegar símafyrirtækin ryðjast inn á smábarnamarkaðinn.  Jæja, það eru nú ekki nema fjórtán ár þangað til ég tek hann í svona tveggja feðga ferð, eða kannski fyrr og þá förum við allir þrír...................líklega bara.


Þvert yfir Ítalíu

     Þá erum við feðgar komnir til strandarinnar og erum nú staddir á Rimini, campstæði rétt við ströndina. Ég sit í sjónvarpskróknum með kaffibolli í morgunsárið Við yfirgáfum í fyrradag þann ágæta stað Bracciano fullvissir um að við ættum eftir að koma þangað aftur því sé paradís á jörðu er hún líklega þarna við vatnið.  Síðasta kvöldið urðum við svangir rétt fyrir miðnætti og ný búið að loka matsölustaðnum á stæðinu.  Unglingskútnum tókst að sannfæra gamlingjann um að það væri vel þess virði að ganga jafnvel í bæinn og fá sér bita fyrir svefninn.  Við rifjuðum upp ljúfan leigubílsjóra sem hafði keyrt okkur degi fyrr og látið okkur hafa nafnspjaldið sitt og einhvernvegin tókst okkur að hringja í hann og gera okkur skiljanlega á íslítölsensku þar sem hann skildi enskuna illa, hann keyrði þessa fjóra km, við klifruðum yfir 2m hátt grindverk eins og þjófar að nóttu, hann skutlaði okkur í bæinn og við á íslítölsenskunni báðum hann á pikka okkur upp á sama stað eftir klukkutíma.  Eldbakaðar pizzurnar runnu ljúft niður og klukkutíma síðar var vinurinn mættur á hornið til að keyra okkur til baka. 

     Daginn eftir var kúturinn með það á hreinu að til San Marino skildum við keyra þennan daginn svo það var ekið af stað á „villunni“ þvert yfir ítalíu, út úr Toscana og yfir í Emilia romagna.  Rigning og aftur rigning og raunar heeelli rigning var nánast alla leiðina svo sælutilfinningin hríslaðist um gamla manninn.  Kútur var ekki eins hrifinn en sagðist svo sem alveg eins geta lifað við þetta í einn dag úr því sælubros föðurins náði hringinn. Aksturinn var lengri en við héldum en á þessari leið er ekið yfir tvenna „fjallgarða“, að minnsta kosti ætluðum við aldrei að verða komnir upp allar þessar beygjur og bugður og áttum á tímabili erfitt með að trúa því að við værum á réttri leið.   Það sem vakti mesta athygli okkar á leiðinni voru „fjallabeljurnar“ en þær voru þarna upp um öll fjöll, nánast sama hver hallinn var og vorum við sannfærðir um að hefðu þær „auperast“ við þær íslensku myndu þær síðarnefndu rúlla niður og þær ítölsku hlaupa upp í fjall með kindunum.  Fegurðin var mikil og rigningin líka.  Komum til San Marinó rétt fyrir myrkur og komum okkur fyrir á litlu stæði í hlíðinni með gríðarlegu útsýni yfir dali og sveitir.

     Morguninn eftir fórum við upp til gömlu borgar San Marino og vorum þar langt fram eftir degi og undir kvöld ákvað kúturinn að við skildum keyra niður til strandar Rimini í von um sól og sumaryl en leiðinda veður hafði verið í San Marino og kaupmenn þar töluðu um þetta veðurfar sem októberveður og sögðu það drepa niður öll við skipti að minnsta kosti þennan daginn.  Við gátum nú ekki séð það því öll rútustæði voru kjaftfull og túristar á hverju strái.  Á leiðinni til Rimini sem aðeins tekur um hálftíma fundum við fyrstu verslunarmiðstöðina en ítalir virðast tala um verslunarmiðstöðvar í allt öðru samhengi en við íslendingar.  Stuttbuxnaleitin bara árangur, ég fékk grænaljósið á tvennar og tel mig þar með kominn úr hópi hollenskra miðaldra túrista á leið úr skápnum og í hóp skoppara með kynhneigðina að minnstakosti á hreinu.  Ég var ekki frá því að talsmátinn breyttist með þessu en flottur var sá gamli. 

     Við ókum sem leið lá niður á eina af ströndum Rimini og fundum okkur stæði á þekktu húsbílastæði sem heitir því óvenjulega nafni Ítalia og furðuðum okkur á leti þeirra sem fundu þetta nafn á staðinn því af nógu er að taka við einn af vinsælasta baðstrandarstað Ítalíu í gegnum árin.  Við feðgar vorum ekki alveg á því að fara að sofa og ákvæðum því að koma okkur vel fyrir aftast í „villunni“ og settum góða mynd í tækið og horfðum þar til þreytan náði yfirhöndinni.


Lago de Bracciano

     Við erum staddir rétt fyrir utan Róm við vatnið Bracciano eða Lago de Bracciano en það er kennt við fallegan lítinn bæ sem við feðgar ætlum að skreppa til á eftir.  Ég sit á litlum kaffihúsapalli við vatnið og horfi yfir það.   Fegurðin er mikil og hughrifin svo yfirþyrmandi að annað slagið læðist fram kökkur í hálsinn yfir þeirri lánsemi að geta verið hérna og notið þessa.  Við áttum fyrstu góðu nóttina okkar hérna við vatnið því hinar tvær hafa verið spennulosandi og síðasta streitan að líða úr okkur.  Í fyrri nótt lögðum við bílnum á hvíldarstæði við litla þjónustumiðstöð rétt utan við Róm en þar vara fyrir fullt af trukkabílstjórum svo við féllum vel í hópinn.  Þar var hinsvegar lítið næði og kælipressur stóru bílanna í gangi af og til alla nóttina en það fór samt vel um okkur feðga.   Við eyddum Þriðjudeginum í miðborg Rómar og komumst að því umferðin hérna er verri heldur en hún var í Þorpinu áður en fyrstu umferðarljósin voru sett upp þar og lögregluþjónarnir miklu sýnilegri en í henni fallegu höfuðborginni okkar.  Við þræddum nokkrar verslanir því kúturinn vildi finna stuttbuxur á föður sinn sem væru flottar og yllu honum ekki kinnroða og vanlíðan í hvert sinn sem hann liti á hann.    Nei....ekki þessar,  þú yrðir eins og hollenskur eftirlaunaþegi eða NEI er ekki í lagi með þig, ertu á leið í gay-festival fyrir aldraða atvinnuhomma“, voru meðal þeirra setninga sem ég fékk á mig bara fyrir það eitt að koma við einhverjar hangandi flíkur sem ekki féllu í kramið.  Leit okkar er ekki lokið svo ég brá mér í einar sem ég hafði meðferðis og faldi í töskunni en kúturinn var búinn að segja mér að hann myndi kveikja í þeim þótt ég væri kominn í þær ef ég tæki þær með.   Ég setti honum þá úrslita kosti að annaðhvort myndi ég vera í þeim eða lykta eins og Suðurítalskur sorphaugur eftir margra mánaða bið eftir ruslakörlum mafíunnar, svitablautur og ógeðslegur.   Hann gaf eftir en sagðist beita mig dagsektum þangað til við fyndum aðrar betri.  Mér fannst það bara sanngjarnt.

Vinurinn er í sturtu núna og ætlaði að þrífa aðeins húsbílinn að innan en hann gerið þann einhliða samning við mig að hann sæi alfarið um innanhúss þrifin en gamli maðurinn sæi um allt sem viðkæmi trukknum að utan, fylla á vatnið, losa óhreina vantið, sjá um gasið og síðast en ekki síst og líklega það sem fékk hann til að gera þennan einhliða samning,  losa salernistankinn.  Ég sagið að það væri nú lítið mál því ég hefði séðu um bleiu og koppalosanir hjá tveimur kútum og væri en að með þann litla og handsalaði því samninginn. 

 

Nóg í bili. 


Ég beið hennar án afláts

     Ég náði loksins að sofa til kl 8:00 og hvílík sæla.  Ég hef verið að vakna á bilinu 5-6 síðustu þrjár vikur og svei mér þá ef það er ekki bara lengri tími.  Það er engin ástæða til að nefna það í þessu samhengi að kúturinn er búinn að senda mig tvisvar fram í eldhús í nótt eftir mjólk en ég finn það að svefn var eitthvað sem ég þurfti. 

     Hann er búinn að vera svo yndislegur litli kúturinn, orðaforðinn æðir upp og  koppurinn að verða daglegt mál þótt bleian sé enn ráðandi.  Hann sofnaði inni í sófa í gær og við eldri kútur lágum hjá honum og dáðumst að þessari litlu veru sem umlaði upp úr svefni og hefur fært svo mikla gleði inn í líf okkar að það verður aldrei hægt að meta.  Aldurinn á milli þeirra bræðra er auðvitað mjög mikill og því metur sá eldri þetta svo mjög í líkingu við mig.

     Það var furðuleg tilfinning að koma heim úr vinnu á föstudag og vera kominn í sumarfrí og dagurinn búinn að vera mjög annasamur þar sem mér fannst ég þurfa að klára svo mikið og segja mönnum svo margt áður en ég færi í þetta tveggja vikna frí.  Tvær til þrjár vikur ætla ég svo að taka seinna í sumar annaðhvort í samfellt eða í hlutum en það verður tekin ákvörðun um það í samráði við aðra.  Á þessum tíma í fyrra fannst mér sumarfrí ekki koma til greina og vera tilgangslaust, orðinn einstakur og engin kona í spilinu.  Ég man ekki nákvæmlega hvenær en finnst eins og það hafi verð fljótlega eftir páska eða snemma vors.  Vorið var því ekki eins bjart og fallegt og mér finnst það núna og þótt ég hafi verið sá sem tók ákvörðunina og slitin í ljósi aðstæðna sem ég hef áður bloggað um var það eins og drungalegur draumur sem ég hafði ekki reiknað með fyrr en mörgum árum seinna.  En ég trúði því samt að það yrði!  Ung kona og gamall maður geta aðeins átt samleið um stund eða það taldi ég en sú unga trúir því enn að hún hafi átt að fylgja mér allt til enda.  Guð einn veit.

     Rúmt ár og ég held svei mér þá að einveran með kútunum sé komin til að vera og ég óska þess að sú Unga megi finna sér sálufélaga til framtíðar.  Við eldri feðgar vorum að hjálpa henni í búslóðarflutningum í vikunni og þar var einnig myndarlegur ungur maður sem hún hefur nefnt nokkrum sinnum sem vin sinn.  Mjög ljúfur og þægilegur, hjartahlýr og myndarlegur og raunar sá eini í vinahópnum hennar sem gat hjálpað henni í þessum flutningum auðvitað fyrir utan okkur kútafeðga.  Það var greinilegt að félaginn var hrifinn af henni og ég nefndi það við hana daginn eftir þegar ég heyrði í henni að mér hafi líkað vel við hann, hvað standi í veginum fyrir meir vináttu?  „Hann er bara ekki nógu þroskaður og tja, gamall held ég „   sagði hún og við hlógum af þessu.  Hún er góð ung kona í einhverskonar viðjum sem ef til vill er skólabókardæmi um eitthvað sem menn fella snemmbúna dóma yfir og þá helst miðaldra konur en á sér miklu dýpri rætur og því ættu menn og miðaldra konur að spara orðin og dómana yfir málum sem þessum.

 

     Það styttist í ferð okkar feðga, sólarhringur til stefnu og spennan mikil.  Hvað bíður okkur vitum við ekki, farið verður víða en ég hlakka ekki síst til ljúfra værðarstunda fallegra kvölda þar sem við sitjum einir og spjöllum, tökum í spil og njótum nærveru hvors annars.  Nokkrar ljóðabækur verða teknar með og einnig verður bloggað af og til.

 

     Tólf ára drengur hugsaði sig um í nokkra daga fyrir nokkrum áratugum skilst mér og sagði svo já sem breytti lífi hans til framtíðar.  Það eru litlu orðin sem vega svo þungt en ekki langar ræður og orðaflaumur, málskrúð og orðaglamur.  Loforð eru léttvæg og svikin handan við hornið.   Vöndum okkur,  því smátt getur vegið svo þungt.  Kannski bíður þín blessun?

 

 

Ég bað um blessun

og beið hennar án afláts

uns mér kom í hug

 

Hversu duldir eru vegir þínir

og miðaðir við eilífðina

 

og blessun þín

sú er mig síst varir

vísast löngu fallin mér í skaut.

 

Þóra Jónsdóttir

 

Njótið sumarsins.


Hver er Júdas

     Hafi ég sest niður andlaus til að skrifa þá er það í dag.  Frosinn í hlutlausum og líklega ofurþreyttur og sjaldan argari við sjálfan mig en einmitt núna.  Ég velti því samt fyrir mér í hvaða línu ég verð sáttari við mig því við Júdas erum farnir að þekkjast svo vel.  Þið vitið það kannski ekki en við erum búnir að þekkjast í vel á annan áratug en reyndar á öðrum vettvangi rafræns heims.  Þar fyrir utan reikna ég með því að hann hafi fylgt mér alla tíð en bara ekki verið greindur.  Ég get því ekki hatað hann en þreyttur verð ég á honum reglulega. Ég er orðinn vanur honum og vafalaust er hann orðinn vanur mér.  Við erum sem sagt orðnir vinir eða bræður í vananum sem margir gætu haldið að væri leiðigjarn, það er að segja vaninn og það er hann vissulega á köflum en hann eldist vel og talsvert betur en ég.  Mér þykir vænt um Júdas sem auðvitað er aðeins tákngervingur þess mannlega í mér og túlkar þessa tilhneigingu til að víkja út af beinu brautinni í hlutum sem mörgum fyndist vafalaust ekki skipta neinu máli því ekki er ég í vímuefnum, áfengi, reykingum eða spilafíkn hvað þá afbrotum en það verður hver að dæma fyrir sig með það hvað hægt er að flokka undir svik við sjálfan sig.  Þar kem Júdas sterkur inn!

 

 

Þegar maðurinn hefur lengi

verið þræll vanans

hættir hann að einkennast

af vana sínum

þess í stað fer vaninn að bera

ofurlítil persónueinkenni.

 

Vaninn hefur það umfram mig

að hann eldist vel

og nýtur því meiri virðingar

sem hann verður steinrunnari.

 Ólafur Haukur

 

     Dagurinn fer fallegur af stað.  Kúturinn hjá móður sinni, Ungu konunni og því svífur andi tómleika og tilgangsleysis yfir vötnum.  Eldri kúturinn kastaði sér í sófann hjá mér í gærkveldi og sagðist sakna litla kútsins.  Svo lágum við þegjandi í sófanum í svolitla stund uns hann rauf þögnina og sagði mér að ef ég félli frá myndi hann taka kútinn aðra hverja viku áfram því hann elskaði hann svo mikið.  Ég hef nú ábyggilega sagt frá þessu áður því hann hefur sagt þetta áður og jafnvel nokkrum sinnum.  Við féllumst í faðma og til að halda coolinu hvíslaði hann að mér að ég væri samt ræfill og að hann myndi selja mig á ebay til einhverrar háskólarannsóknarstofu ef ég vogaði mér að hrökkva upp af.  En hver veit!

     Nú er vika til ferðarinnar ef allt gengur upp og þá verður tíminn afstæður.  Fegurðin ræður ríkjum og við eldri feðgar hverfum á vit ævintýra og upplifana.  Værðin verður með í för en Júdas líklega skilinn eftir heima og væri það þá í fyrsta skipti.

 

Nóg komið í dag en greinilegt að það lengist á milli pistlanna í sumarönnum en ljóst að nauðsynlegt er að koma annað slagið upp til að anda.

 

Kæru vinir, njótið daganna!

 


Um bloggið

Júdas

Höfundur

Júdas
Júdas

"Einn sem hefur allt en bíður þó eftir einhverju sem hann hefur ekki" Þetta á víst ekki við í dag.  Í dag væri nær að segja. Einn sem hefur allt en þarf að muna, viðhalda og sýna þakklæti. judas_@msn.com

 

Heimsóknir

Flettingar

  • Í dag (28.3.): 0
  • Sl. sólarhring:
  • Sl. viku: 2
  • Frá upphafi: 0

Annað

  • Innlit í dag: 0
  • Innlit sl. viku: 2
  • Gestir í dag: 0
  • IP-tölur í dag: 0

Uppfært á 3 mín. fresti.
Skýringar

Myndaalbúm

Nýjustu myndir

  • ...0808_722078
  • Tröppur
  • Unga konan
  • Bekkurinn okkar
  • Lítill drengur með blóm

http://www.projectplaylist.com/myspace/20002550

Dire Straits - Romeo And Juliet

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband