Kútar eiga að pissa standandi!

     Þá er komin kútahelgi.  Loksins frí og meiningin að hafa það rosalega gott þessa helgi.  Jafnvel láta allt vinnutengt eiga sig en það var líka meiningin í gærkveldi þegar yfir mig rigndi þó vinnutengdum símtölum í nærri tvo tíma.  Ég hélt að ég væri að verða veikur að kveldi fimmtudags, reyndi að læra en var sífellt að dotta og svaf megnið að kveldinu, drattaðist inn í rúm um miðnætti og leið eins og ég hefði  orðið fyrir strætisvagni, tómum reyndar eins og mér skilst að þeir séu alltaf, en líðanin var afleit.  Eftir nætursvefninn var sá gamli sprottinn upp um sexleitið  ofur hress.  Ég rifjaði það þá upp að þetta er endurtekið efni og ég alltaf jafn hissa á því.  Júdas, þessi  „ofurhetja“ þolir ekki 11. vinnudaginn í röð.  Hann verður þreyttur.  Sá tólfti og síðasti fyrir helgarfrí verður hinsvegar alltaf ágætur því svefn í 10-12 tíma réttir þetta af.  Ég er líklega að verða gamall.  Mér finnst eftir  að hafa skrifað þetta að ég hafi gert það áður en oftar hef ég þó útskýrt hversu einfaldur ég er og líf mitt og því eru sömu hlutirnir alltaf að koma mér á óvart og þeir sömu að gleðja mig aftur og aftur.

     Af kútunum mínum er allt gott að frétta.  Sá eldri ferskur og nýtur lífsins, hélt áfram í skólanum en vinnur  um helgar.  Kærastan hans er talsvert hérna í hreiðrinu með honum og hópur af félögum  frá því í barnaskóla fylgir honum líka eftir og er það góður hópur.  Þetta er hópurinn sem vildi fá mig með í sólarlandaferðina svo þeir gætu leitað til mín ef eitthvað kæmi upp á en það er áður sögð saga.  Vinurinn er á beinu brautinni og þótt ekki hafi verið tekið til í öllum hornum er ljóst að við feðgar erum sterkari í þessari baráttu en áður og sá gamli telur sig vita hvar gula ljósið er að finna.  Hann er ljúfur að upplagi þessi kútur og kemur sífellt á óvart.  Hann var að vinna með strák í tvær helgar sem honum fannst eiga svo mikið bágt.  Hann fáraðist yfir  honum, atferli hans og framkomu í fyrstu en þegar leið á seinni helgina var þetta orðið vorkunn og á sunnudagskveldi sagði hann við mig.  „Pabbi, ég ætla að biðja fyrir honum í kvöld því það er ekkert annað sem getur hjálpað honum“.   Og ég efast ekki um að hann hafi gert það.

     Litli kútur er auðvitað alltaf jafn yndislegur.  Það líður að þriggja ára afmælinu og ótrúlegt hvað tíminn flýgur áfram.  Í vor var bleian látin fjúka og slysum fer fækkandi.  Þó er einhver óþolinmæði að skjóta upp kollinum í leikskólanum því í tvö síðustu skipti sem ég hef náð í kútinn á leikskólann og hann hefur verið úti að leika hefur hann verið með bleiu og kvartar við mig um leið og við erum komnir út í bíl.  „Slysin“ verða auðvitað oftast þegar leikur stendur sem hæst en ljóst að þessar elskur  fá nettan pistil frá mér eftir helgi því leiktími barnanna er ekki frítími þeirra heldur verða þær auðvitað að rukka kútinn um þessa hluti og stýra þeim en ekki losa sig við erfiðið með þessu móti.  Þær urðu líka argar þegar kúturinn fór að pissa standandi og neitaði eðlilega að sitja við það, hann er jú kútur.  Þær spurðu mig hvort hægt væri að venja hann af þessu og ég starði á þær um stund.  „ Er ekki í lagi með ykkur stúlkur,  þið mynduð gera þetta líka ef þið gætuð“ , var það eina sem ég sagði og  strunsaði svo út.  Ljúfur maður ha,  það held ég ekki.  Suma hluti þoli ég bara ekki  og má þar nefna  hatursfullar barnsmæður sem ég hef nú bloggað nokkrum sinnum um,  „kynleysisstefnur“ og þá leti kvenna og skilningsleysi að þvinga stráka til að pissa sitjandi vegna þess að það sé hreinlegra og tæmi betur blöðruna.  Þið mynduð aldrei í lífinu setjast við þessa iðju ef þið þyrftuð þess ekki...........svo einfalt er það.  Klósettþrif ættu ekki að stand í nokkrum manni og þótt þrír kútar losi tankinn já mínu heimili flokkast það ekki sem vandamál.  Allir loka setunni og baðherbergið hvorki sóðalegt né illa lyktandi.  Hvað mynduð þið segja ef ég ætti dóttur og færi fram á það að hún pissaði standandi eins og við feðgar?  Ykkur finnst þetta kannski öfgakennd spurning og ekki í anda Júdasar en í mínum huga er hún það alls ekki!  Strákar eru strákar og stelpur vafalítið stelpur og við skulum leyfa því að vera þannig.  Strákar hafa alltaf tilhneigingu til að pissa standandi því það er þeim eðlislægt.  Annars myndu þeir líka setjast niður í berjamó og pissa sitjandi.  Ég fullyrði að kútar séu bara þvingaðir í þetta á „mömmuheimilum“ og hljóta að „launum“ háð og spott hjá vinum og skólafélögum á ákveðnum aldri.

Úff hvað það var gott að koma þessu frá sér.  Ég roðna í kinnum og fyllist orku.

 Við feðgar förum líklega í ræktina á eftir og tökum svolítið á því en síðan munum við hverfa út í vota borgina, hönd í hönd í leit að ævintýrum.

 

Njótið dagsins.

Júdas er alltaf eins

     Auðvitað vaknaði ég gamlinginn kl 5 í morgun.  Það er alltaf þannig að ef eitthvað mæðir á mér fer allt af stað.  Stundum þarf ekki nema eina setningu í vinnunni og hún eltir mig í tvo daga með endalausum vangaveltum um það hvort ég sé á réttri leið eða ekki.  Ég er formfastur og fylgi sannfæringu minni hvort sem er í vinnu, uppeldi eða kaffiuppáhellingum.  Ekki það að ég geti ekki breytt út af vana því þetta snýst ekki um vana.  Ég á bara erfitt með að fara leiðir sem ég hef ekki trú á.  Þegar ég hugsa um þetta sem ég var að skrifa rétt í þessu finnst mér jafnvel að þetta snúist ekki um leiðir heldur það hvort ég sé skóaður eftir minni sannfæringu eða annarra á leið sem mér er ætlað að fara.  Líklega á það betur við.  Ég tel mig geta hellt upp á kaffi en vil nota mína aðferð.  Væri jafnvel til í aðra aðferð en vil þá fara af stað í það með minni kaffitegund.  Gæti ef á mig væri gengið haft tegundina aðra en ætla mér að nota minn eigin bolla sem ég bloggaði um í september 2007 og segi óhikað skoðun mína á tilrauninni ef á mig verður gengið.  Ég tel mig geta tekið allskyns verkefni að mér sem jafnvel eru einhverjar skorður settar en vil þó fylgja í því ákveðnum eigin prinsippum sem ég trúi á og tel mig hafa náð árangri í að nota við stjórnun.  Af hverju ég er að skrifa þetta núna?  Líklega vegna þess að ég vaknaði kl 5 í morgun með orð vinnufélaga og aðfinnslur á bakinu og var í þungum þönkum út af því. 

 

     Jæja nú er komið ár frá því ég byrjaði að blogga og andinn ekki verið yfir mér upp á síðkastið.  Komnar eru 229 færslur sem eru 19 færslur á mánuði að meðaltali.  Þeim dyggu bloggvinum sem hafa nennt að lesa þessar eilífu vangaveltur um sömu hlutina aftur og aftur og ekki orðið vitni að neinum árangri í leit minni að einhverju, sendi ég afsökunarbeiðni en svona er ég bara og allar líkur á að nýtt blogg ár verði með svipuðum hætti og svipuðum vangaveltum um svipaða hluti með svipuðum árangri.  Aumkunarverðir broskarlar eru vel þegnir en skyldurækni s komment  samt óþörf.  Ekki svo að skilja að mér leiðst kommentin þótt ég sé seinn til svars.  Alls ekki.  En öll vorkunn er óþörf því ég hef það mjög gott.  Mér þykir vænt um bloggvinina og klárt mál að kærir bloggvinir eru fleiri en þeir sem klappa mér á bakið utan bloggheima.  Vonandi hef ég ekki sært neinn en ferlega fer ég í skapið á mér.

 

Nú er skólinn kominn á fullt og eins og í fyrra er ég svolítið klaufalegur í að samræma skólann og kútauppeldið en ég held samt að það sé að koma.  Um kútana ætla ég að blogga í kvöld þegar ég verð upplagðari og kátari.

 

Haustið er samt fallegt, rigningin og rokið þjappa okkur saman og því hlakka ég til næstu mánaða.

 

Njótið dagsins kæru vinir.