"Þú ert kletturinn minn"

     Þegar Júdas keyrði heim í dag fylltist hann gleði yfir lífinu og tilverunni.  Þarna koma það sem hann var að bíða eftir.  Þessi sterka gleðitilfinning sem gagntekur mann án sérstakrar ástæðu eða tilefnis.  Þegar leiðir þeirra skildu fyrir mörgum árum þjösnaðist Júdas áfram í tilverunni þrjóskur og leiðinlegur og lét sem hann heyrði ekki rödd hennar sem þó reglulega barst honum til eyrna og ilmurinn sem barst með henni þegar hún kom að sækja kútinn virtist ekki dáleiða hann eins og áður. Dag einn að hausti laust niður þeirri staðreynd að hann fann ekki þessa gleðitilfinningu og hafði ekki fundið hana lengi.  Eftir mikil heilabrot varð honum það ljóst að líklega hefði hún horfið með Ungu konunni sem enn var að leggja fyrir hann snörur og virtist elska hann jafn heitt og áður ef ekki heitar.   Það gerðist eitthvað á þeirri stundu og næst þegar þau hittust virtist hún sjá það.  Brotunum var raðað saman.  Það þarf oft svo lítið til að sundra, jafnvel bara rangt svar við rangri spurningu………..

     Hún hringdi í dag svo glöð.  Enn ein uppgötvunin hafði verið gerð, nýtt ljós kviknaði og orsök eirðar-leysis hugans gæti verið fundin. „Nú fer ég að koma.“   „Þú þarft ekki að vera betri við mig“ sagði hún og stoppaði Júdas í orðaflaumi um það sem hann vildi gera fyrir hana.  „þú ert kletturinn minn“.

Júdas elskar hana.

Vor með henni

     Þetta var dagurinn.  Dagurinn sem Júdas vissi en hélt ekki, dagurinn sem hann sá það og heyrði að Unga konan var hans og hún var á leiðinni til hans aftur.  Hún elskaði hann.  Hún talaði um ókomið sumarið, fallegu fjölskylduna sína og einhvern myndarlegan gamlan mann sem hún ætlaði að eiga margar fallegar stundir með.  Við þurfum að gifta okkur sagði hún og í augum hennar var greinilegt að hún meinti það og einnig að hún var hún……..en ekki hin. 

     Ég fer að koma sagði hún og Júdas trúir því.  Getur verið að örvæntingin sé búin og allar slæmar tilfinningar hafi kvatt hann á þessu augnabliki?  Geta hversdagslegir hlutir nú aftur farið að gleðja Júdas, rigningin, fuglasöngurinn, kaffiilmurinn og þögnin?

     Svartur febrúar og grár mars tilheyra nú fortíðinni og eru farnir að hverfa úr minningunni.  Einn dag í einu, sagði hún en talar samt um sumarið og framtíðina.  Hún var svo falleg og hún var svo mikið hún sjálf en djúpt í augum hennar var samt neisti sem Júdas hafði ekki séð áður.  Og svo talaði hún öðruvísi. Var raunsærri, dýpri, ljóðrænni, meðvitaðri.  Meðvitaðri um mátt sinn og veikleika og þá fullkomnun sem það mun leiða af sér því mátturinn fullkomnast í veikleika.

Það er vor í vændum, vor með börnunum og vor með Ungu konunni. Vor með henni......sem ilmar.

Það verður ekki flúið frá þessu

     Júdas er rólegur í dag.  Situr við eldhúsborðið með kaffibolla og drekkur í sig vísdóm og þekkingu einhvers sem gæti hafa upplifað það sama og hann eða ekki.  Ólíkt Júdasi, allt nema kaffibollinn.  Bókin fjallar þó ekki um ástsýki gamals mans eða hlaup einhvers yfir hæðir og hóla hrópandi nafn þeirrar sem hann elskar.   Hún fjallar ekki heldur um það hvernig gamall maður á að umgangast unga konu eða hvort einhver sem efast um ást einhvers eigi að snúa við honum bakinu á augabragði til að bjarga sjálfum sér frá uppnámi og tilfinningalegum skaða.  Það er heldur ekki víst að Júdas klári þetta verkefni en honum finnst Unga konan eiga það skilið enda kom beiðnin frá henni.  Í huga Júdasar sem er með alla hluti á hreinu og veit flest var þetta ömurleg hugmynd og síðasta bókin á safninu sem hann myndi lesa.  En svona getur maður komið sjálfum sér á óvart.  Unga konan þarf ekki annað en að hringja til að Júdas verði rólegur.  Aldrei áður hefur kona haft þessi áhrif á Júdas.

     Það verður líklega ekki flúið fá þessu því oft hef ég sagt að börnin eigi það skilið að alast upp hjá báðum foreldrum ef hægt er.  Möguleikinn er þarna og virðist standa Ungu konunni augljósari en Júdasi.  Það er samt auðveldara að segja þetta úr fjarlægð en í návígi.  Orð skulu standa.

Líta í kringum sig og bíða

     Júdas hefur komist að niðurstöðu enda verða allar bestu hugmyndirnar til áður en nokkur fer á fætur.  Eftir spjall við almættið og eintal við sjálfan sig komst hann að því að hann ætti að einbeita sér að kútnum, kútínunni og sjálfum sér.  Jafnvel hætta að finna ilminn um tíma, það væri best fyrir hann sjálfan.    Það er samt ekki víst að hann geti stigið það skref því þótt Júdas sé eigingjarn á það sem hann á og það sem hann fær, jafnvel að láni er hann ekki alslæmur.  Það að hann finni ilminn getur verið betra fyrir aðra en hann, betra fyrir Ungu konuna og ekki víst að hann vilji skemma þau lögmál sem þar ráða ríkjum.  En hann verður samt að hugsa um sjálfan sig.  Að bíða dag eftir dag og vorkenna sér, leggjast í tómt rúmið, hella upp á fyrir sjálfan sig, faðma loftið í kringum sig, þrá tálsýnir og gera sér vonir um eitthvað sem hann hefur ekki stjórn á getur aðeins gert hann dapran.  Hann er hættur að treysta, nema almættinu.  En það er ekki eins og hlutirnir séu skrifaðir í skýin, að minnsta kosti getur Júdas ekki lesið út úr neinu.  Hann getur ekki reitt sig á eigið hyggjuvit lengur og það vissi hann fyrir.  Það hefði verið betra að hún hefði farið fyrir fullt og allt, farið og sagst aldrei koma aftur farið og látið hann í friði en ekki sagst elska hann og að hún ætlaði að koma aftur heil, þegar henni hentaði. 

     Þetta blogg er farið að fara í taugarnar á mér.  Innan tómt væl, hring eftir hring og karlmennskunni vikið til hliðar.  Nú fer færslunum að fækka sem betur fer.  Júdas þarf samt að finna ilm og ætti því að rétta úr sér, líta í kringum sig og bíða.  Taka ákvörðun fyrir hana.