"Þú ert kletturinn minn"

     Þegar Júdas keyrði heim í dag fylltist hann gleði yfir lífinu og tilverunni.  Þarna koma það sem hann var að bíða eftir.  Þessi sterka gleðitilfinning sem gagntekur mann án sérstakrar ástæðu eða tilefnis.  Þegar leiðir þeirra skildu fyrir mörgum árum þjösnaðist Júdas áfram í tilverunni þrjóskur og leiðinlegur og lét sem hann heyrði ekki rödd hennar sem þó reglulega barst honum til eyrna og ilmurinn sem barst með henni þegar hún kom að sækja kútinn virtist ekki dáleiða hann eins og áður. Dag einn að hausti laust niður þeirri staðreynd að hann fann ekki þessa gleðitilfinningu og hafði ekki fundið hana lengi.  Eftir mikil heilabrot varð honum það ljóst að líklega hefði hún horfið með Ungu konunni sem enn var að leggja fyrir hann snörur og virtist elska hann jafn heitt og áður ef ekki heitar.   Það gerðist eitthvað á þeirri stundu og næst þegar þau hittust virtist hún sjá það.  Brotunum var raðað saman.  Það þarf oft svo lítið til að sundra, jafnvel bara rangt svar við rangri spurningu………..

     Hún hringdi í dag svo glöð.  Enn ein uppgötvunin hafði verið gerð, nýtt ljós kviknaði og orsök eirðar-leysis hugans gæti verið fundin. „Nú fer ég að koma.“   „Þú þarft ekki að vera betri við mig“ sagði hún og stoppaði Júdas í orðaflaumi um það sem hann vildi gera fyrir hana.  „þú ert kletturinn minn“.

Júdas elskar hana.