og hlaust að koma til baka.

Nú skil ég stráin, sem fönnin felur
og fann þeirra vetrarkvíða.
Þeir vita það best, sem vin sinn þrá,
hve vorsins er langt að bíða.

Að haustnóttum sá ég þig sigla burtu,
og svo komi hinn langi vetur.
Þótt vald hans sé mikið, veit ég þó,
að vorið, það má sín betur.

Minningin talar máli hins liðna,
og margt hefur hrunið til grunna...
Þeir vita það best, hvað vetur er,
sem vorinu heitast unna.

En svo fór loksins að líða að vori
og leysa mjallir og klaka.
Ég fann, að þú varst að hugsa heim
og hlaust að koma til baka.

Þú hlýtur að vera á heimleið og koma
með heita og rjóða vanga,
því sólin guðar á gluggann minn,
og grasið er farið að anga.

Davið Stef.

Athugasemdir

[Jónína Dúadóttir, 16.11.2007 kl. 06:41]

Hann klikkar ekki frekar en svo oft áður, þó ég kunni ekki nógu vel að meta alveg öll ljóðin hans. Þau eru of þunglyndisleg fyrir minn smekk, en samt falleg... Góðan dag

[Júdas, 16.11.2007 kl. 07:13]

Sammála því