Tók mynd af ljóði

Tók mynd af ljóði áðan þar sem ég stóð við bókaborð í bókabúð og höndlaði ljóðabækur, en þetta ljóð heillaði mig strax.

Ég ætla að deila því með ykkur.

 

 

Óttinn við að draumurinn hætti er ekki sá

að draumurinn hætti um stund

heldur óttinn við að hann byrji alls ekki aftur.

 

Ótti við eftirsjá, eftirsjá eftir draumi,

draumi um fegurð sem nú yrði ráðstafað öðruvísi.

                                               Eða ekki ráðstafað.

 

Ástaraugum lokað í síðasta sinn, eins og dauðs manns

                                                                         augum.

Orðin á burt, þau sem voru nætursól og dagstjarna.

Daufur skugginn mér nær, eftir draum.

 

Steinunn Sigurðard.

 

     Kúturinn minn er farinn til mömmu sinnar og við tekur kútalaus vika.  Finn ekki til eins mikils sársauka og saknaðar og oft áður.   Ef til vill eykst það um helgina.   Ég hef stóra kútinn alltaf hjá mér en við eigum að vera þrír en ekki bara tveir.  Þetta er endurtekning á endurtekningu ofan.

En ljóðið er gott.

 

Athugasemdir

[Jónína Dúadóttir, 14.12.2007 kl. 23:57]

Jamm ljóðið er gott Er þetta eitthvað hliðartilfelli af syndrominu "mikið vill meira" ? Þið eruð þó tveir...  Farin að sofa, þó fyrr hefði verið, góða nótt Ken