Mér er ætlað að vera án þeirra

 

Hér var það sem forðum

flögruðu stráum ofar

einn sumardag

í sveitakyrrðinni djúpu

fiðrildin hvít fyrir utan glugga

og lítil dugga sást

sigla heim af miði.

 

Fiðrildin sem áður

flögra nú ofar stráum.

En speglunina gömlu

getur hvergi að sjá:

Fiðrildi hvít við glugga

og hvít segl fyrir landi.

 

Leiðir skildust

með skipum og fiðrildum.

Hannes Pét.

 

Það hlýtur að vera þreytandi að vera skip.  Sigla hægt en öruggt á meðan lífið snýst í

marga hringi í landi.   Sama hvernig þeim líður og hvernig viðrar, þau færa viðurværi til þeirra sem heima sitja.  Þó þarf furðu lítið til að sökkva svona fleyi en það er varla á færi fiðrilda eða hvað?

Þau geta samt truflað mig og gerðu það í gær.

Flögrandi um allt í kring, falleg og fönguleg en þó ekki innan seilingar.  Og hverju væri ég bættari með að fanga eitt slíkt þegar tilhneiging þeirra vær sú ein að flögra frá mér á ný? 

Mér er ætlað að vera án þeirra enn um stund, ég finn það.

 

Athugasemdir

[Brattur, 6.1.2008 kl. 15:33]

... fallegt ljóð... það versta við það að eignast... er óttinn við að missa það aftur...

[Júdas, 6.1.2008 kl. 18:53]

Það er víst þannig já.

[Jónína Dúadóttir, 7.1.2008 kl. 06:04]

Tengist það ekki einhverskonar fullkomnunaráráttu að hugsa þannig..... Ekki eignast neitt af ótta við að missa það.... Ekki byrja á neinu af ótta við að það verði ekki nógu vel gert.... Það skemmir fyrir, henda því út og njóta þess góða sem lífið hefur upp á að bjóða, hversu lítið eða stutt sem okkur finnst það vera á hverju augnabliki, þá eignumst við líka svo margar góðar minningar

 Hlýtt faðmlag inn í daginn