Þau sitja á móti hvort öðru og haldast í hendur.  Júdas sér neistann í augum hennar og handartakið er innilegra en áður.   Rétt áður færði  hún honum föt í fataklefann og varð að kyssa hann í hvert skipti sem hún færði honum eitthvað.  Nú var þetta að koma en baráttan heldur samt áfram og hún er ekki enn orðin hún sjálf.   Júdas horfir á öll pör sem hann sér og fylgist með þeim.  Þau brosa og virðast áhyggjulaus, ástfangin og engu líkara en að líf þeirra sé fullkomið.  Hvenær verður þetta aftur svona ?

     Brotin raðast þó saman hægt og rólega, stundum er eins og þau passi en myndin alls ekki sú sama, eða þá að myndin er eins en kubbarnir ganga ekki hvor að öðrum.   Löngun Ungu konunnar til að vera eins og hún var er mikil og hún biður almættið heitt og innilega að grípa inn í eins og lofað er í orðinu.  Saman krjúpa þau, lesa, faðmast og leita uppi staði þar sem hjálp gæti verið að finna.  Reyna sem flest.  

     Hún mætti eigin skugga í gær, var niðurlút þegar Júdas kom heim, faðmaði hann og horfði vonleysisaugum á hann.  Fyrirgefðu mér……… hvenær gefstu upp á mér ?  Enn ein andvökunótt, fann að hún var ekki í rúminu og fór að leita, fann hana, faðmaði hana, elskaði hana.  Rifjaði upp orð almættisins um það hversu oft ætti að fyrirgefa.  Júdas elskar hana og getur því ekki annað.  Nýr dagur rennur upp og ný von með honum.  Draugar fortíðar hafa hneppt hana í álög og sú glíma virðist stjórna lífi okkar.   Hún elskar hann samt í dag en hvað gerist á morgun ?

     Þegar Júdas keyrði heim í dag fylltist hann gleði yfir lífinu og tilverunni.  Þarna koma það sem hann var að bíða eftir.  Þessi sterka gleðitilfinning sem gagntekur mann án sérstakrar ástæðu eða tilefnis.  Þegar leiðir þeirra skildu fyrir mörgum árum þjösnaðist Júdas áfram í tilverunni þrjóskur og leiðinlegur og lét sem hann heyrði ekki rödd hennar sem þó reglulega barst honum til eyrna og ilmurinn sem barst með henni þegar hún kom að sækja kútinn virtist ekki dáleiða hann eins og áður. Dag einn að hausti laust niður þeirri staðreynd að hann fann ekki þessa gleðitilfinningu og hafði ekki fundið hana lengi.  Eftir mikil heilabrot varð honum það ljóst að líklega hefði hún horfið með Ungu konunni sem enn var að leggja fyrir hann snörur og virtist elska hann jafn heitt og áður ef ekki heitar.   Það gerðist eitthvað á þeirri stundu og næst þegar þau hittust virtist hún sjá það.  Brotunum var raðað saman.  Það þarf oft svo lítið til að sundra, jafnvel bara rangt svar við rangri spurningu………..

     Hún hringdi í dag svo glöð.  Enn ein uppgötvunin hafði verið gerð, nýtt ljós kviknaði og orsök eirðar-leysis hugans gæti verið fundin. „Nú fer ég að koma.“   „Þú þarft ekki að vera betri við mig“ sagði hún og stoppaði Júdas í orðaflaumi um það sem hann vildi gera fyrir hana.  „þú ert kletturinn minn“.

Júdas elskar hana.

     Júdas er rólegur í dag.  Situr við eldhúsborðið með kaffibolla og drekkur í sig vísdóm og þekkingu einhvers sem gæti hafa upplifað það sama og hann eða ekki.  Ólíkt Júdasi, allt nema kaffibollinn.  Bókin fjallar þó ekki um ástsýki gamals mans eða hlaup einhvers yfir hæðir og hóla hrópandi nafn þeirrar sem hann elskar.   Hún fjallar ekki heldur um það hvernig gamall maður á að umgangast unga konu eða hvort einhver sem efast um ást einhvers eigi að snúa við honum bakinu á augabragði til að bjarga sjálfum sér frá uppnámi og tilfinningalegum skaða.  Það er heldur ekki víst að Júdas klári þetta verkefni en honum finnst Unga konan eiga það skilið enda kom beiðnin frá henni.  Í huga Júdasar sem er með alla hluti á hreinu og veit flest var þetta ömurleg hugmynd og síðasta bókin á safninu sem hann myndi lesa.  En svona getur maður komið sjálfum sér á óvart.  Unga konan þarf ekki annað en að hringja til að Júdas verði rólegur.  Aldrei áður hefur kona haft þessi áhrif á Júdas.

     Það verður líklega ekki flúið fá þessu því oft hef ég sagt að börnin eigi það skilið að alast upp hjá báðum foreldrum ef hægt er.  Möguleikinn er þarna og virðist standa Ungu konunni augljósari en Júdasi.  Það er samt auðveldara að segja þetta úr fjarlægð en í návígi.  Orð skulu standa.

     Júdas gerði það fyrir hana.  Hann kom og þau sátu tvö fyrir framan þau.  Spurningar, vangaveltur, skoðanir, svör.  Júdasi fannst þetta óþægilegt en sannleikurinn lá samt í loftinu.  Hann var einlægur, öruggur en kannski alltaf jafn þrjóskur og staðfastur í því að hans leiðir séu réttu leiðirnar.  Þannig er Júdas,  þannig kemst hann af og þannig telur hann sig vernda fjölskylduna.  En sú hugsun læðist samt að honum hvort hann kúgi hana eða taki ákvarðanir fyrir hana í skjóli verndar eða eigin réttsýni.   Getur verið að Júdas sé á rangri braut og til séu leiðir sem séu greiðfærari og ljúfari í átt að frelsi og hamingju.  Hann taldi sig hamingjusaman, lífsglaðan, elskaðan, saddan þar til örvæntingin hélt innreið sína. 

     Unga konan sagðist elska hann og svo sem ekki í fyrsta skipi,   „Þú verður að trúa því, ég vil bara ekki koma fyrr en ég hef sigrað“.   Hún er svo falleg,  hún var svo góð.  Hvað gerðist ?  Verður einsemdin lengri, verða þær stundir þar sem gengið er um gólf áhyggjufullur og dapur mikið lengri ?  Það virðist vera.  En ef hún kæmist nú að því þegar djúpt í hugarfylgsnin er kafað að þessi gamli maður væri ekki sá rétti.   Að hann væri haldreipi og tilkominn út af eigin vanlíðan en ekki sá rétti…….Það óttast Júdas.

     Einn daginn glaður og fullur bjartsýni, hinn daginn dapur og söknuðurinn allsráðandi. Jafnvel hvoru tveggja sama daginn. 

     Júdas taldi sig hafa elskað áður en líklega hafði hann aldrei gert það. Birtingamyndir væntumþykju geta verið margslungnar.   Unga konan átti hjarta hans enn eftir öll þessi ár. 

Guð, ég elska hana eina,  taktu hana ekki frá mér……ég gerið hvað sem er!

     Það var eitthvað ljúft við þennan dag þótt hann færi höktandi af stað.  Kútínan grátandi út af öllu og hékk um hálsinn á Júdasi í leikskólanum eins og venjulega.  Kúturinn fór snemma á fætur eins og gamli maðurinn og talaði út í eitt. Júdasi fannst hann finna ilminn og hjarta hans fann til tilhlökkunar og gleði sem hefur vantað síðustu vikur.  Að minnsta kosti þessa stundina.  Kannski vegna þess að símtölum við Ungu konuna fjölgar og fullvissan um ást hennar eykst með degi hverjum.  Er á meðan er.  Júdas hefur oft sagt það að þótt hann ætti ekki eftir að hafa þessa fallegu ungu konu sér við hlið alla ævi yrði hann þakklátur almættinu fyrir þær stundir sem hann fengi með henni og myndi njóta þeirra til fulls.  Þetta voru þó orðin tóm og þegar kveðjustundin virtist komin var hann aldeilis ekki tilbúinn til að sleppa.  Júdas trúði því ekki að þetta væri tíminn, hann trúði því ekki að stundin væri kominn.  Harður Júdas varð sem leir og gæti hann grátið hefði þetta verið tíminn.  Örvæntingin gaf honum þó kraft. Drottinn gaf og drottinn tók hljómaði samt í huga hans en þetta gat ekki verið tíminn.  Hún gekk út í myrkrið og varð sú sem hún hræddist.      

     Í dag er samt ekki tími værðar.  Í dag er tími þakklætis og tími eftirvæntingar.  Allavega þessar klukkustundirnar þar til sársaukinn og söknuðurinn taka yfir.  Það er þó ekki víst því vegir almættisins eru jú órannsakanlegir og orð hans virðast streyma til Júdasar endalaust og alla daga til huggunar og áminningar.