Júdas finnur ilminn út um allt

     Það er óvenjulega langt síðan ég bloggaði síðast eða 9 dagar og ég hef svo sem ekki neinar útskýringar á því.  Þetta er kútalausa vikan mín og ég ferskur upp fyrir haus búinn að æfa mikið og stíft en því fylgir svo mikil vellíðan.  Það eru margir í sumarfríum í vinnunni og því gott að mæta í Laugar eftir vinnu og taka góða tveggja tíma æfingu, finna stressið líða úr sér og vellíðunartilfinningu streyma um sig.  Þvílík sæla. Svona okkar í milli sagt hefur það blundað í mér að trimma upp á hana Esju í ágúst og því hef ég verið að færa mig yfir á klifurvélina af skíða og hlaupabrettunum en held þó óbreyttir stefnu í lóðum og vélum.

     Við vorum báðir að vinna um helgina ég og eldri kúturinn en hann kom glaður heim á miðvikudag eftir vel heppnaða ferð í Þorpið með kærustunni.  Hann náði að hitta móður sína þrisvar til fjórum sinnum og náði úr sér mestu gremjunni sem farin var að blunda í honum. Hann er farinn að hlakka til skólans og markmiðum rignir yfir mig.  Hún var góð að venju kútavikan sem lauk á föstudag.  Við röltum um einmana borgina og spor okkar lágu víða.  Húsdýragarðurinn stóð fyrir sínu og þar bögglaði Júdas sér inn í barnajárnbrautarlest að beiðni kútsins sem lét sér ekki eina ferð duga en og vildi hafa pabbann með í þessu.  Vinurinn byrjaði á leikskólanum aftur á þriðjudag og þar skyldi ég hann eftir með tárin í augunum sem breyttust þó í gleðitár því hann var himinlifandi glaður og vildi varla hætta leik þegar ég náði í hann.  

Það hefur verið mikil værð í mér þrátt fyrir stressið í kringum mig og eitthvað innra með mér segir mér að ég sé jafnvel tilbúinn.  Tilbúinn í hvað?  Tilbúinn í eitthvað? Tilbúinn í önnur spor? Eða kannski bara tilbúinn í einveru annan vetur?  Ég er ekki frá því að ein af sporunum sem á vegi okkar urðu um helgina væru múmínspor en hvað veit ég?  Júdas finnur ilminn út um allt og það eina sem hann gerir er að njóta hans og láta þar við sitja. Sumir breytast lítið og aðrir ekki neitt.  Júdas er samur við sig....

  

Vonirnar koma og hverfa

hverfa og koma í ný.

Í kvöld sá ég sólbjarta svani

sveima‘ upp við gullofin ský.

 

Þeir hurfu sem dýrlegir draumar

út í dimma hvelfingu blá.

Ég var eins og ókunnur gestur

með ást mína, löngun og þrá.

Þýtt-Þorst.Sveinsson

Einn kemur þá annar fer

     Þetta er yndislegur dagur.  Þótt eldri kúturinn hafi farið til Þorpsins með kærustunni og  á móðurslóðir kom sá litli til mín í fyrradag.  Ég heyrði pabbahrópin utan af bílastæði þar sem ég sat við eldhúsborðið þreyttur eftir mikla vinnu og ekki frá því að stress ásamt mikilli kaffidrykkju sé farið að segja til sín.  Við okkur brosir þessi fallega helgi og einmanaleg borgin sem verður bæði myndræn og ljóðræn í þessum tómleika sem á henni dynur um Verslunarmannahelgar og líklega bætist við fallegt kyrrlátt regn og fullkomnar þetta.  Það virðist þó ævinlega vera einhver seiðandi ljómi yfir henni á slíkum dögum og það er eins og borgin láti þreytuna á ys og þys hversdagsins líða úr sér og sýni okkur fegurð sýna á allt öðrum nótum en venjulega enda ekkert sem truflar.   Því munum við feðgar, uppteknir hvor af öðrum fara víða og ekkert sem gæti truflað okkur í því að bæta hvor öðrum upp þann tíma sem fjarlægðin hafði af okkur.  

     Hann hringdi í mig í gærkveldi, eldri kúturinn og spurði mig hvort ég væri búinn að gleyma sér því ég hafði ekkert hringt í hann frá því hann fór.  Hann á það til að rukka mig um áhyggjurnar sem ég á að hafa af honum en ég vildi nú bara leyfa honum að vera í friði í móðurfaðmi en fékk að vita það að faðmurinn hafði ákveðið að farið úr bænum svo hann og kærastan fengu inni í bílskúr hjá bróður hans  en verða hinsvegar að sturta sig hjá afa og ömmu.  Örlítið öðruvísi en ætlað var en nægjusemin og æðruleysið kom til bjargar.

     Njótið dagsins

Gæti það orðið einfaldara?

     Þeir sátu á móti hvor öðrum og horfðust í augu,.  Annar gamall en hinn ungur. Þeir höfðu báðir hugsað mikið og sá ungi sem ef til vill hefði átt að horfa niður var búinn að undirbúa sig vel.  Hann gat því horft á móti og við tóku klukkustundarlangar umræður um unga manninn, fjölskylduna, framtíðina og þær gildrur sem fyrir hann eru lagðar.  Viðjar fengnar í vöggugjöf voru einnig ræddar og við vorum sammála um það að lifa yrði í samræmi við þær, forðast sumt og sækja í annað.   „Pabbi ég hef tekið eftir því að þú hefur alltaf rétt fyrir þér – þess vegna er ég algjörlega sammála þér“.   Hann var sammála mér í því að þetta væri í raun einfaldleiki sem vegna einfaldleika verður á köflum gegnsær á að líta og tilhneigingin sú að færa sig yfir í flóknari hluti sem ekki verða höndlaðir.  Ný áform voru lögð fram og samþykkt með öllum greiddum atriðum og sá gamli sagði að þetta yrði að fara strax í gang.  „Ég kem til með að nefna þetta við  þig daglega vinur“.

 

     Ég heyrði í litla kútnum í gær og hef verið með sting í hjartanu síðan.  Unga konan segist vera með svolítinn móral yfir því að vera svo fjarri með hann en ég minnti hana á að við hefðum rætt þetta og því væri á ábyrgð beggja.  Kúturinn sagðist vera bókaormur og vildi fá mig í lestur og er ekki alveg að skilja hve langt er á milli okkar.  Mér skildist að þau kæmu á miðvikudag eða fimmtudag.  Það flaug samt í gegnum kollinn á mér að keyra nú í morgunsárið og hitta kútinn en það er best að bíða.   Annar kútur eldri þarf á mér að halda.

 

     Í einmanaleikanum finn ég löngun til mikillar hreyfingar og hef æft daglega undanfarið.   Von um að einhver finni mig er sterkari en ég vil nefna og vil því ekki fara út í umræður um akkúrat það.  Það er bara þannig og því verður ekki breytt.  Ég velti því fyrir mér í gær hvort ég væri illa gefinn en tæki bara ekki eftir því.  Hvort ég væri jafnvel heimskur í þessum einfaldleika eða bara heimskur heilt yfir. Hvort ég væri sjálfur að flækja mig í einföldum hlutum og því með öllu ófær um að gefa öðrum ráð til lausna. 

     Ég finn þó til vellíðunar og það er það sem ég þarf.   Því ætla ég ekki að vanmeta það að vera einfaldur og lifa einföldu lífi.  Gæti það orðið einfaldara að vera tvö?

  

 

 

Ósjálfbjarga

í grámöskvuðu

neti

 

og augu þín

haf.

 Matthías Jóhannesson

Þær rekast á, nálægðir og fjarlægðir

     Þetta gæti orðið dagur uppgjörs þótt ekkert í umhverfinu bendi til þess.  Heimilið er þögult og þrátt fyrir áhrif huldukonu á einfaldan hversdagsleikann eru skúrir á köflum.  Við eldri kútur þurfum að setjast niður í dag eða kvöld og ræða saman.  Hjá honum skiptast líka á skin og skúrir og þótt engin merki séu um það í fasi hans eða framkomu gagnvart öðrum hefur gamli maðurinn svipt hulunni af slæmri spá með því einu að horfa til himins í stað þess að treysta á langtímaspár hans sjálfs.   Við breytum ekki veðrinu en getum með vakandi huga og vökulum augum horft til himins og búið okkur undir breytingar og jafnvel notið regnsins við réttar aðstæður.  Hann verður alltaf í þessum viðjum en nú í annað skipti bregðumst við hratt við þessari fjandsamlegu fíkn.

 

Það skín þó sól og værðarvon hvílir yfir.  Hjarta mitt segir að sigur sé unninn þótt hindranir séu framundan.  Ég læt hugann reika og rifja upp þá gömlu tíma þegar lítill kútur fylgdi mér eftir hvert fótmál og gat aðeins treyst á mig.  Ég þrái þessar gömlu fjarlægðir því þá gat ég haldið í taumana og er ekki frá því að eitthvað af fallegum fljóðum hafi verið í nálægðinni.  Það rekast því á í huga mínum nálægðir og fjarlægðir og eftir smá umhugsun veit ég ekki hvort ég þrái meira. 

 Kannski er huldukonan betur geymd í fjarlægðinni og líklega er Júdas þar best geymdur líka. 

 

 

Bagalegt, og þó

hvað ég þrái þær oft

hinar gömlu fjarlægðir:

geislandi vegalengdir

milli staðanna

milli atburðanna

milli óskarinnar og veruleikans.

 

Ó skæra djúp

þar sem draumarnir áttu heima.

 Hannes Pét.

Það heillaði mig huldukona!

     Það var tvennt sem hvíldi á mér í gær en virtist léttvægt þegar ég kom á fætur í morgun.  Það stefnir því í góðan dag og góða helgi.

 

     Það heillaði mig kona fyrir nokkrum dögum bæði með útliti sínu  og framkomu.  Ögrandi og sjálfsörugg og kom það kom mér á óvart hve sterk áhrif hún hafði á mig.  Hún virtist ekki þurfa neina aðstoð við eitt eða neitt og virtist ekki eiga neitt bágt svo ég þarf líklega ekki að bjarga henni frá neinu.  Þar verður hinsvegar vandinn til því ég er ekki viss um að ég geti þá nálgast hana nema þá kannski með því færa mig á milli lífeyrissjóða......... Ég þarf alltaf að bjarga einhverri!  Svona getur sveitasælan í friðsælum smábæ farið með mann.  Hún skar sig úr, falleg, há og grönn í flaksandi síðum jakka og vissi upp á hár hvað hún var að selja.  Vinnufélagi minn  heillaðist líka og verslaði af henni en ég sat hjá og horfði á en kom með fyrirspurnir og lofaði henni að ég myndi hafa samband eftir meiri upplýsingum.  Svo var hún horfin en kom aftur augnabliki síðar því hún hafði gleymt einhverju.  Þá fékk ég tækifæri til að heillast enn frekar.  Á vörum mínum hvíldu orð sem ekki voru sögð, "Það má ekki bjóða þér værðarstund yfir kaffibolla?"  Þegar hún var farinn bankaði vinurinn á öxlina á mér og sagði hana vera réttu konuna fyrir mig.  Ef ég þekki mig rétt geri ég ekkert í málinu og ósennilegt að þessi „rétta“ kona fyrir mig sé yfir höfðu til.   Líklega bíð ég eftir því að hún hafi samband við mig sem er þó útilokað því þótt ég sé með nafnspjaldið hennar veit hún lítið um mig annað en að ég sé úr sama Þorpi og hún.

    Eldri kúturinn tók hliðarspor á beinu brautinni en komst ekki einu sinni út í kannt þegar gamli maðurinn áttaði sig og greip í taumana.  Hann getur þó ekki verið í taumi til eilífðar svo við verðum að setjast niður um helgina og ræða þetta.  Ég þakkaði almættinu fyrir það því svona hratt hefur þetta ekki gerst áður og greinilegt að okkur fer fram en það er þó engin ávísun á varanlega lausn því hún er ekki til samkvæmt fræðunum.  Söknuðurinn vegna litla kútsins hefur verið bærilegur þessa vikuna en nú styttist í að hann komi og vikukerfið fari í gang aftur.  Ég reikna með að góðar æfingar eftir vinnu hafi slegið á þetta því minni tími er til að velta sér upp úr því.

Læt þetta duga í dag, njótið dagsins

 

 

Hægur andvari

húmblárrar nætur

um hug minn fer.

 

Ást mína og hamingju

enginn þekkir

og enginn sér.

 

Og ljóð mitt ber samskonar

svip og það,

sem ekki er.

 Steinn Steinarr

 

Stæðist það endurskoðun almættisins

     Þetta var kærkomið fríhelgi og tilhlökkunin mikil hjá okkur eldri feðgum því Unga konan kom keyrandi utan af landi með litla kútinn.  Þetta er í annað skipti í sumar sem við sjáum hann ekki í tvær vikur samfellt. Ég samþykkti þetta fyrirkomulag af tillitssemi við hana sem taldi sig geta lifað ódýrt í sumar í litlu sjávarplássi úti á landi hjá föður sínum.   Ég finn að þetta er of mikil fjarvera og á tveimur vikum hjá barni á þessum aldri gerist svo undra margt sem ég vil ekki missa af.  Tíminn er einfaldlega of langur.  Kúturinn flaug í fangið á mér og hrópaði á bróann sinn og greinilegt var að hann var líka farinn að sakna okkar. 

    Það kom mér hinsvegar á óvart að ég var farinn að sakna hennar líka! Ég reikna ekki með að það tákni neitt í gömlum kolli en hún hefur eðlilega fylgt kútnum og þegið kaffibolla af og til.  Það pirrar mig stundum en gleður mig aðrar stundir.  Spjall um kútinn og sameiginleg aðdáun á honum sem eðlilegt er.  Sá eldri á það til að hringja í hana eftir skutli og lét hana vita af því á undan mér þegar hann tók ranga beygju á braut lífsins um árið.  Ég eyddi heilu kvöldi með sjálfum mér í vangaveltum um það hvort ég hafi verið grimmur við hana, ósanngjarn og eigingjarn og hvort orðið sanngirni og réttlæti í mínum huga stæðist endurskoðun almættisins. Hvort leit mín að „einhverju“ eigi eftir að fara í heilan hring og einn góðan veðurdag sjái ég glitta í gamlan mann á göngu með ungri fallegri konu í fallegu regni í átt til áðurnefndra skugga framtíðar.  Getur verið að ég hafi skuldað henni umburðarlyndi og að þrautseigja yrði endurgoldin?

     Við fórum víða, hjóluðum, fórum í húsdýragarðinn,keyptum okkur ís, komum við í Sprotalandi á meðan gamli endurnýjaði orkubirgðirnar, og kubbuðum út í það óendanlega. Sá litli var alltaf að taka utan um mig og segja mér að allt væri í lagi.  Það er svo yndislegt hvað þessi aldur speglar allt í kringum sig, alla framkomu og umhyggju og minnir mann á það hversu þýðingarmikil umhyggjan og innrætingin er á þessum aldri.  Þegar heim var komið var stóri bróðir eltur hvert fótmál og þegar hann ætlaði út var stokkið á fótinn á honum og ríghaldið sér. 

Þau fóru aftur út á land í gær en nú bara í eina viku og þá hefst vikuplanið aftur á ný.

 Ég átti góðan dag í gær og varð þeirrar gæfu aðnjótandi að þurfa að keyra í nokkra tíma í rigningunni til skrafs og ráðagerða í öðru byggðarlagi.  Keyra í rigningu og hugsa.  Værðin allt um kring.

 

Njótið værðar

 

 

 

 

Sólin skein

ég settist undir skjólvegg

uns skugginn náði mér

 

Illgresi hafði á meðan

haslað sér völl í garðinum

 

Ég heyrði  svörðinn hrópa

á hlýjar hendur

 

kraup í skuggann

og kyssti moldina

 

ef varir mínar væru ennþá heitar

 Þóra Jónsdóttir

 

Ég er gestrisinn en bara ekki svona lengi

     Mér finnst ég vera orðinn hálf ryðgaður enda ekki bloggað í sex daga.  Og það er ekki allt.  Ég hef varla verð með sjálfum mér í þessa fimm daga og liðið vítiskvalir!  Heimili mitt breyttist og það var ekki lengur friður yfir kaffibolla á morgnanna.  Þessar yndislegu og heilögu stundir urðu allt í einu ónæðisstundir og á tímabili velti ég því fyrir mér hvort ég ætti að velta mér á hina hliðin og sofa lengur í stað þess að fara fram.  Kvöldin breyttust úr værðarstundum í óværðarstundir og vinnudagarnir drógust og æfingarnar lengdust því athvarfið var ekki það sama.  Ohh hvað ég er feginn að þetta er liðið hjá og næturgesturinn aldni er farinn til síns heima.  Dæmið mig ekki hart en ég er bara svo vanafastur og greinilega talsverður einfari að minnsta kosti heima fyrir.  Mér varð það á að segja Já við næturgistingu og hélt það yrði bara ein til tvær nætur en ekki fimm.  Annars finnst mér ég yfirleitt greiðvikinn og gestrisinn, þið megið trúa því en bara ekki svona lengi!! 

Það var því kærkomið að fá fallega rigningu niður úr logninu rétt áðan og vita að heima beið mín þögnin. 

Að vísu bara þangað til eldri kúturinn kæmi heim en þeim hávaða fylgir vellíðan og væntumþykja.

 

     Við erum farnir að bíða eftir litla kútnum því hann er búinn að vera úti á landi með Ungu konunni og í vikunni vissi ég ekki hvort ég væri að verða geðveikur vegna næturgestsins, eða  hvort ég væri að drepast úr söknuði til þess litla.  Ef til vill var þetta allt í bland en hann er á leiðinni til mín og verður hérna eftir klukku tíma eða svo og þá verður sameiningin!  Það stefnir því í yndislega helgi sem bara á að snúast um drengina mína, samveru og værðarstundir.

Vopnaðir penslum

     Við feðgar eldri ruddumst út vopnaðir penslum og máluðum okkur inn í fegurð umhverfisins.  Við vorum orðnir svörtu sauðirnir því ofvirki nágranninn var búinn að mála girðinguna hjá sér að okkar og nágranninn í húsinu hinumegin var líka búinn að því.  Sá ofvirki var meira að segja búinn að bjóða mér restina af sinni málningu og  penslana til að reyna að fá mig af stað en þetta gengur bara ekki þannig fyrir sig.  Ég er ekki letingi.  Þetta snýst um tíma og sá tími hefur bara ekki verið til staðar.  Þegar ég er ekki í vinnu hef ég verið með litla kútinn og því ekki tími í svona.  Einhver nágranna sálfræði virkar því ekki á mig og ég vil kaupa mína málningu sjálfur og mála þegar ég hef tíma og hana nú.  Við feðgar máluðum tvö kvöld í röð og þegar ég kom úr vinnu og af æfingu í gærkveldi hafði eldri kúturinn byrjað á seinni umferðinni, var búinn að skúra allt húsið og elda handa gamla manninum.  Þvílíkur lúxus.  Því skyldum við þurfa konu inn á þetta heimili?

     Við söknum litla kúts hinsvegar en hann er búinn að vara úti á landi með Ungu konunni í heila viku og verður í aðra til.  Við heyrum hinsvegar í honum í síma annan hvern dag en mér skilst að hann sé búinn að vera óþægur að fara að sofa og vill hitta bróann sinn.  Hreiðrið er því býsna tómlegt sumar stundir á þá man ég af hverju gott gæti verið að hafa konu hérna en það líður sem betur fer hjá.

 

Njótið dagsins

Tilgangslaust hjóm

Þetta er einn af þessum dögum þar sem hversdagsleikinn hefur vikið til hliðar, dagur sem margir myndu vilja til hvíldar og endurnæringar en mér líkar samt ekki við hann. 

Tómt húsið gefur þögninni hljómgrunn.

Ég velti því fyrir mér hversu mörg spor hafi verið stiginn í þeirri barnslegu trú að þar lægi leiðin til sældar og tignar og hversu marga ég hafi dregið með mér mínar leiðir því ekki fylgdi ég leiðum annarra eða leiðsögn. 

Kaffibollinn gleður ekki og ný áform eru tilgangslaust hjóm. 

Þetta verður dagur Júdasar.  Dagur niðurrifs og ásakana. Dagur enn eins uppgjörsins þar sem við horfumst í augu, og tökumst vafalaust í hendur áður en sólin sest ef hún sest þá nokkuð. 

Enn einn hringurinn.

Ég hef alltaf talið að ég gæti á mig kútum bætt og hefur það verið einn draumur minn til margra ára.  Meira að segja það virðist hjóm í dag og lítil viska eftir í brunnum reynslunnar sem ekki hefur verið hrakin og merkt sem ófær vegur. 

Ekki eftirbreytni vert.

 

 

Gránandi höfuð

hneigi ég yfir blöð

óskrifuð, líkt og sand

eyðimarkanna stóru.

 

Mig dreymir vinjar:

vatnsból og tré

áningarstað í fjarska

útá fannhvítum pappírnum.

 

Hannes Pétursson

Skiptir stærðin máli?

     Við ætlum að leggja í hann á eftir.  Keyra tveir út í rigninguna syngjandi glaðir og stefnan sett á Þorpið.  Hversu lengi ég endist þar veit ég ekki en þó nógu lengi til að viðra okkur, taka í nokkra bolla og leyfa kútnum að njóta afa og ömmu smá stund.  Einn dagur, tveir dagar, kannski þrír.

     Ég rogaðist heim með nýtt sjónvarp í gær og breytti stofunni hjá mér til framtíðar.  Þvílík stærð og er því fullur efasemda í dag um að ég hafi valið rétta stærð.  Mér leið í gærkveldi eins og heftiplástri í kvikmyndahúsi og stóra stofan mín hafði breyst í eldspýtustokk.  Ég veit ekki hvort það var stærðin, gæðin eða öll þessi birta en var ekki frá því að nefhárin á mér hefðu sviðnað.  Ég keypti tækið í Elkó og er ákveðinn í að nýta mér þennan 30 daga skilarétt sem þeir bjóða ef tækið uppfyllir ekki væntingar mínar en það er fyrst og fremst stærðin sem ég hef efasemdir um þ.e 42“ en ekki 37“ .  Þetta er í fyrsta skipti á ævinni sem ég er með áhyggjur af stærðinni og tommufjöldanum og verð að játa að þetta er óþægileg staða.  Hver segir svo að stærðin skipti ekki máli?

     Það er best að fara að tygja sig til ferðar og reyna að njóta þess sem mest.  Mér skilst að einstæðum mæðrum hafi fjölgað í Þorpinu upp á síðkastið og velti því fyrir mér hvort þar liggi gæfan í leyni og svalir skuggar framtíðar.  Þótt það sé ekki ætlun mína að yfirgefa fagra vota borgina gæti hjarta mitt allt eins leitað út fyrir vígið því óvíst er hver fari með völdin þegar einmana hjörtu finna skjól í þessum skuggum.  Ég var búinn að skrifa „eftir langa göngu“ en verð að játa að hún er ef til vill ekkert svo löng og alls ekki víst að komið sé að lokum þeirrar göngu.