Hvenær er það of seint?

     Líklega er ég búinn að vera með fingurna á lyklaborðinu í heila mínútu í von um að bloggandinn kom yfir mig en það virðist ekki vera að gerast.  Undarlegt er þetta.  Ég virðist eiga svo auðvelt með að blogga í vanlíðan eða óvissu en í mikilli vellíðan og fullvissu ætlar það ekki að ganga.  Furðulegt.  Það er ekki tímaleysi sem er að fara með mig því það er alltaf með svipuðu móti hjá mér svo afsakanir eru ekki að gera sig.  Minnkandi þörf á að hreinsa til í sálartetrinu gæti verið skýringin en hver sem hún er þá er ljóst að eitthvað fer á bloggið í dag og óvist um næstu færslur. 

     Nýtt ár markar alltaf upphaf og miklu meira en bara breytingu á einum tölustaf því loforðum tekur að rigna í allar áttir, bæði til vina og vandamanna, sögðum og ósögðum, gáfulegum og heimskulegum, þaulhugsuðum og vanhugsuðum, allar gerðir fljúga og svo er rokið af stað í ræktina.

     Ég setti mér engin áramótaheit þetta árið.   Í vellíðan og værð virðist eina heitið sem vit væri í setja sér það að „vera og viðhalda“ en það var einhvern veginn ekki ástæða til að setja það í útsendingu sem er svona augljóst og rétt og virðist vera í gangi nú þegar.  Ég fylltist hinsvegar miklu þakklæti eins og alltaf á tímamótum og upplifi mig enn sterkar getulítinn frammi fyrir almættinu og meðvitaðan um þá Náð sem ég hef þegið á liðnu ári og alla þá þolinmæði sem ég hef kallað fram í þeim sem stendur við stjórnvölinn. 

     Við kútar erum glaðir í bragði og getum ekki annað.  Ferskur blær vináttu og einlægni kryddar tilveru okkar og gefur lífi okkar enn meiri fyllingu en áður.  Tveggja ára helti sem einhverra hluta virðist hafa heillað suma er horfið og ljóst að Júdasi er ætlað að feta áður farnar slóðir en nú með öðru hugarfari eða í það minnsta með aðra fullvissu í brjósti.   Litli kútur,  ljósgeislinn á heimilinu fær okkur til að brosa og gleðjast allar stundir.  Svipbrigði og frasar gamla mannsins hafa stimplast í þann litla sem notar þá óspart og má sumar stundir varla á milli sjá hvor þeirra er húsbóndinn  á því heimilinu.

     Eldri kúturinn hefur greinilega blóð Júdasar í æðum og virðist þurfa að reka sig á sömu hlutina aftur og aftur áður en hann áttar sig á einföldum hversdagsleikanum.  Einlægni og undirgefni tekur þó völdin af og til og minnir hann á þessar staðreyndir.  Hann sér eigin spor, hringir í pabbann, við föðmumst og í auðmýkt er byrjað nýtt líf enn og aftur.  Nýja lífið byrjaði í gær og við sátum í sófanum til kl 3 í nótt.  Litli kútur svaf í fangi hans,  við eldri kútar spjölluðum , lögðum á ráðin og horfðum.  Ferski blærinn blés í aðrar áttir þá stundina en við kútafeðgar þurfum jú okkar stundir. 

Bjartsýni ræður því ríkjum því hvenær er það of seint að byrja nýtt líf?  Júdas gerir það daglega.

 

Njótið.

Ég boða nýjan dag

     Það er eins og bókin hafi verið opnuð aftur.  Bókamerkið fundið og hún opnuð á hárréttum stað og jafnvel á besta stað í bókinni þótt það verði auðvitað ekki vitað fyrr en síðar.  Ef þetta væri teiknimynd er ég sannfærður um að það hefð komið söngatriði og litskrúðug blóm og regnbogar flætt yfir skjáinn.  Í söngleik hefðu sennilega allir leikararnir stormað á sviðið í fjöldasöng og dansatriði, fólk faðmast og  Í leikinni mynd hefðu vafalaust komið tár í augun á margri konunni en við karlmenn hefðum bara fengið kökk í hálsinn og sagt eitthvað svalt með tvíræðan húmor til að halda „svalanum“ sem við erum svo háðir.  Þótt margt hafi verið sagt og skrifað í djúpum hugsunum og vangaveltum um lífið og tilveruna er það alveg ljóst í mínum huga að örlítil áhætta og jafnvel kæruleysi geti verið þess virði.  Við vitum hvort sem er ekkert um framtíðina og það að ætla alltaf að stíga skrefin, bakka svo og skoða sporin rækilega og íhuga það hvert þau gætu leitt mann og hvaða afleiðingar það gæti haft í för með sér að stíga þau áfram í þessa átt gæti leitt til þess eins að hvert skerf yrði  ógn við sjálfa gleðina sem fylgir því að geta tekið ný skref og notið alls þess sem nýir hættir, nýtt umhverfi og nýir staðir í lífinu hafa upp á að bjóða.  Við getum jafnvel gengið yfir grýtt land en notið þó umhverfisins og útsýnisins, sagt við okkur sjálf sem og aðra  „sjáið fjallið, þarna fór ég“  , því auðvitað spretta ekki blóm í hverju spori en við getum þrátt fyrir það notið lífsins og fundið gleðina í hjarta okkar.

    

     Fyrirhyggja skilgreind af særðum einstaklingi getur því farið út í þær öfgar að vera ógn og óhamingja en ekki sú stoð sem henni var ætlað í fyrstu að vera.   Ég fullyrði líka að seinna meir þegar um hægist og aldurinn segir til sín sé mikil gleði fólgin í því,  svo ekki sé talað um innlegg í reynslubankann, að geta litið til baka og séð þessi teknu spor frekar en að líta til baka og sjá bara ónotaða skó sem aldrei var farið í og engin spor tekin. 

     Fegurð hvers dags er nefnilega ekki það sem við sjáum þegar við lítum út um gluggann heldur það sem við finnum innra með okkur þegar við horfum út um hann. 

Ég rifja upp sem fyrr gamlar vangaveltur frá því í nóvember í fyrra en þá var staðan önnur.

 

 „Nýr dagur og nýjar vonir.   Ef til vill er þetta dagurinn...................dagur efnda.  Kúturinn fer til mömmu sinnar í dag svo þetta gæti orðið dagur saknaðar eða dagur biðar.  Tæplega verður þetta dagur hryggða því hún hefur verið fjærri mér undanfarði og þar af leiðandi verður þetta ekki dagur depurðar því þær vinkonur haldast gjarnan í hendur.  Dagur ótta verður þetta ekki því hvað ætti ég að óttast og ekki sé ég fyrir mér dag skelfingar þótt vafalaust sé hann það einhversstaðar.  Dagur mæðu verður þetta ekki og dagur böls varla heldur því böl hefur verður blessunarlega fjærri mér alla tíð, og dag erfiðleika óttast ég ekki.  Í erfiðleikum hefur hinn þriðji óslítanlegi þráður haldið tilverunni í samhengi og reikna ég með því að svo verði áfram.  Varla dagur dulúðar því flestir hlutir eru ljósir eða hafa verið gerðir það.  Dagur væntinga verður þetta ekki því hvers ætti ég að vænta á degi eins og þessum?    Getur verið að þetta séu alltaf sömu vonirnar og þá spyr maður sig hvort verið geti að þetta sé alltaf sami dagurinn!   Við feðgar eldri göngum vængbrotnir inn í þessa helgi eins og fleiri......en ég valdi það og stend við það................................“ 

 

Ég boða því nýjan dag,  nýjan yndislegan dag.  Nýjan dag hjá okkur kútum.

 

Njótið dagsins og skrefanna.

   

Ilmur og værð hjá kútum

     Það er kominn jólahugur í mig og eldri kútinn.  Mér varð það hins vegar á í fyrradag að segja litla kútnum að nú færu jólin að koma og þá fengi hann jólapakka.  Allt það kvöld og allan daginn í gær var hann að spyrja eftir þessum pakka og ég reikna með því að það verði eins í dag.  Biðin verður greinilega erfiðust fyrir þennan þriggja ára kút sem veit ekkert um jólin en veit sko hvað pakki er!

     Það var gott að koma fram í morgun rólegur og fullur vellíðunar rétt eins og í „gamla“ daga.  Vita hvað ég á og hvað ég má.  Þakka Honum fyrir nýjan dag og endurnýjaða værð.  Það sofa allir nema Júdas gamli og stefnan strax sett á kaffiskápinn.  Þarna var síðasti kaffipakkinn af grýlukanil kaffinu sem ég er vanur að kaupa nokkra pakka af í desember ár hvert svo ég eigi þá út árið til notkunar á sérstökum stundum.  Þetta kaffi er bara framleitt í desember og til fram í janúar enda jólalegra kaffi varla til.  Kaffiilmurinn liðast um eldhúsið holið og mætir fallegum ilmi fegurðar sem áður tilheyrði skuggum fortíðar en tilheyrir nú fallegri tilveru kútafeðganna.    Vafalaust horfir Hann niður og brosir skilningsríkur og fer yfir það í huganum hversu oft hann hafi þurft að blása lífi í þennan þreytta svikula mann sem á það til að henda frá sér því sem hann unnir mest til að halda í stoltið en elta svo eigin skugga og spor hring eftir hring.  „Best að láta hann ná sér núna“ , hafur hann vafalaust  hugsað og brosað svo föðurlega og fylgst með.  Á einni helgi breyttist allt, þegar Júdas loksins fylgdi hjartanu.

     En kaffið er gott og eitt af því sem breytist seint.  Ein af þessum fáu nautnum sem ég hef ekki séð ástæðu til að losa mig við.  Ég hef alltaf haft þessa tilhneigingu að ef eitthvað nær tökum á mér og mér finnst ég verða háður því þá losa ég mig við það.  Vímuefni eru ekki í þessum hópi því þesskonar fíknir hafa aldrei herjað á mig.  Súkkulaði hinsvegar er í þessum flokki og þess vegna hefur sælgæti ekki farið inn fyrir varir mínar frá því í apríl og óvíst um framhaldið.

Allt hefur sinn tíma og ljóst að dagar einmanaleika og depurðar eru liðnir.  Við kútar erum glaðir og bjartsýnir og ég rifja upp pistil sem ég skrifaði 10.11. 2007.

„Ef maður hugsar of mikið um suma hluti er eins og allt fari á flug hjá manni og fleiri spurningar vakna en leitað var svara við í upphafi.  Gætum við verið að  leita svaranna aðeins of langt frá okkur og gætu svörin hugsanlega verið við tærnar á okkur?  Getur verið að sannleikurinn sé svo einfaldur að hann verði ekki skilinn eða er hann eins og jafna sem ekki gengur upp?  Ég er sjálfur í leit að einhverju og treysti því að það villist ekki einhver inn á síðuna sem haldi af fyrrihlutanum að ég sé með svörin því það er langur vegur frá því.  Mér skilst hinsvegar að allir hlutir hafi sinn tíma og því teysti ég á  að sorg og söknuður,  vanlíðan og depurð fari eða hverfi en geri mér það þó ljóst að það geti skollið á mér aftur síðar. Ekkert undir himninum er komið til að vera, allt virðist vera hverfult, en þetta er þó ljóst:   Að fæðast hefur sinn tíma og að deyja hefur sinn tíma, að gróðursetja hefur sinn tíma og að rífa upp það sem gróðursett hefur verið, hefur sinn tíma, að deyða hefur sinn tíma og að lækna hefur sinn tíma, að rífa niður hefur sinn tíma og að byggja upp hefur sinn tíma, að gráta hefur sinn tíma og að hlæja hefur sinn tíma, að kveina hefur sinn tíma og að dansa hefur sinn tíma, að kasta steinum hefur sinn tíma og að tína saman steina hefur sinn tíma, að faðmast hefur sinn tíma og að halda sér frá faðmlögum hefur sinn tíma, að leita hefur sinn tíma og að týna hefur sinn tíma, að geyma hefur sinn tíma og að fleygja hefur sinn tíma, að rífa sundur hefur sinn tíma og að sauma saman hefur sinn tíma, að þegja hefur sinn tíma og að tala hefur sinn tíma, að elska hefur sinn tíma og að hata hefur sinn tíma, ófriður hefur sinn tíma og friður hefur sinn tíma........................Ég hlakka til vinnáttunnar, værðarinnar og kærleikans.  Ég hlakka til angans,  augnatillitanna og glettninnar.  Ég hlakka til löngunarinnar, þrárinnar og væntinganna.  Ég hlakka til stoltsins, glæsileikans og djörfungarinnar.  Ég hlakka til kossanna, strokanna og blíðuhótanna.  Ég hlakka til þessa dags að ég finn hana eða hún mig.“  

 

 

Ég náði í svalan skugga trjánna

og fann þar ljúfa lind.

 Spegilmynd gamals manns

birtist mér svo kunnugleg.

 Ég leit til baka og  sá

að í yfirgefnum sporum mínum

hafði blómstrað.

Og svo kom regnið!

JI

   Njótið dagsins. 

Værðin er ódýr og þögnin kostar ekki neitt.

     Á meðan menn karpa í útvarpinu um efnahagsmálin og yfirtökur á bönkum sit ég með bollann við eldhúsborðið dreyminn.  Kútarnir sofandi í sitthvoru herberginu og erfiðleikar komandi dags virðast léttvægir í samanburði við upphrópanir ljósvakans.  Báðir þurfa þó að glíma við sitt í vöku og á sumum stundum virðist það óyfirstíganlegt.  Litli kútur kemur daglega með járnbrautarlestina sína sem tók upp á því að keyra ekki sjálf eftir teinunum og ætlar ekki að skilja það að hún kemur ekki til með að geta það aftur en vandræðin eru heil mikil.  Einnig heldur hann fast í Láka bókina sína sem lenti í baðkarinu og límdist öll saman þegar hún þornaði.  Það má ekki henda henni og hann reynir að fá hana lesna fyrir sig daglega og þessi vandræði eru talsvert stór hjá litlum kúti.  Sá eldri er að skipuleggja framtíð sína og glímuna við sjálfan sig og þar skiptast á skin og skúrir.  Í gærdag virtust flest sund lokuð en nokkrum tímum seinna brosti gæfan við honum.  Öll hans orka fer í þetta en ég veit að hann hefur betur.  Væntingavísitala hans jafnar sig klárlega síðar í vikunni svo ekki sé talað um kútagengið  en gamli maðurinn er vanur að fastsetja það við þessar aðstæður og allar líkur á að það komi upp án nokkurrar íhlutunar annarra en Almættisins.  Í þessum ólgusjó virðist fátt bíta á Júdasi því ef það snýst ekki um tilfinningar er hann sterkur á svellinu.  Nægjusemi og einfaldleiki undanfarinna ára skilja ekki eftir sig skuldahala, yfirdrætti eða bjartsýnisbréf og síðast þegar ég vissi kostaði værðin lítið og þögnin ekki neitt.  Við kútafeðgar höldum því sjó, lestin verður skrúfuð í sundur og skoðuð í kvöld og fullur stuðningur og faðmlög koma þeim eldri á fætur aftur.  Svo er ég ekki frá því að ég muni bara söguna um Láka jarðálf.

Teygjur út í tómið

     Meðan naprir vindar blása í tilveru lítillar þjóðar, svartsýni hvarvetna og svartnætti óvissunnar blasir við, ríkir værð í tilveru okkar feðga.  Ilmur fyllir vit okkar og teygjur út í tómið virðast fjarlægar.  Skuggar framtíðar virðast hafa runnið saman við skugga fortíðar og svalinn sem því fylgir fyllir okkur vellíðan.  Værð dag eftir dag og litli kúturinn í draumahlutverkinu frá morgni til kvölds.  Hann fyllir okkur hamingju og gleði svo ekki sé minnst á þakklæti til almættisins sem gerir þetta allt mögulegt.  Vafalast brosir Hann niður til okkar sem endalaust rekumst á sömu hindranirnar í leit okkar að hamingju en leiðin virðist svo oft liggja í stóran hring.  Það er því ekki skrýtið þótt við könnumst alltaf við okkur á slóðum sem eiga að vera ókunnar en eru það ekki í raun.  Þolinmæði og þrautseigja eru það sem þarf í leitinni að værð og vellíðan og ekki er verra ef í kjölfarinu fylgja ávextir liðinna ára og halda manni við efnið.

 

     Bjartsýni er á bænum og þótt kaldir sveipir fari ekki fram hjá okkur í skjóli trjánna erum við tilbúnir í hvað sem er.  Við þjöppum okkur einfaldlega betur saman ef þurfa þykir.  Eldri kúturinn er að undirbúa nýtt upphaf og þótt þau séu orðin nokkur er hann bjartsýnn og glaður.  Hann kallaði þann gamla á enn einn fundinn í gær, „opinbert ávarp“ var flutt við eldhúsborðið.  Hann opnaði hjarta sitt og fór í gegnum sömu hluti og svo oft áður.  Faðmlag og hvatning lá í loftinu og nýtt aðgerðarplan gefið út.  Slæmum hlutum afstýrt á ögurstundu, ekki bara hjá heilli þjóð heldur líka hjá einlægum kút.  „Hvernig færi ég að ef ég hefði þig ekki pabbi minn“.  Sá gamli varð meir og enn var Almættinu þakkað.

     Við höldum því áfram glaðir og bjartsýnir því koma okkar til skugga framtíðar markar aðeins upphaf á þessari löngu hamingjuleið.

 

Kæru vinir.  Nýr kafli væri ekki rétta orðið heldur nýr hringur í áður sögðum sögum.

Við feðgar erum líklega komnir aftur!

Kútar eiga að pissa standandi!

     Þá er komin kútahelgi.  Loksins frí og meiningin að hafa það rosalega gott þessa helgi.  Jafnvel láta allt vinnutengt eiga sig en það var líka meiningin í gærkveldi þegar yfir mig rigndi þó vinnutengdum símtölum í nærri tvo tíma.  Ég hélt að ég væri að verða veikur að kveldi fimmtudags, reyndi að læra en var sífellt að dotta og svaf megnið að kveldinu, drattaðist inn í rúm um miðnætti og leið eins og ég hefði  orðið fyrir strætisvagni, tómum reyndar eins og mér skilst að þeir séu alltaf, en líðanin var afleit.  Eftir nætursvefninn var sá gamli sprottinn upp um sexleitið  ofur hress.  Ég rifjaði það þá upp að þetta er endurtekið efni og ég alltaf jafn hissa á því.  Júdas, þessi  „ofurhetja“ þolir ekki 11. vinnudaginn í röð.  Hann verður þreyttur.  Sá tólfti og síðasti fyrir helgarfrí verður hinsvegar alltaf ágætur því svefn í 10-12 tíma réttir þetta af.  Ég er líklega að verða gamall.  Mér finnst eftir  að hafa skrifað þetta að ég hafi gert það áður en oftar hef ég þó útskýrt hversu einfaldur ég er og líf mitt og því eru sömu hlutirnir alltaf að koma mér á óvart og þeir sömu að gleðja mig aftur og aftur.

     Af kútunum mínum er allt gott að frétta.  Sá eldri ferskur og nýtur lífsins, hélt áfram í skólanum en vinnur  um helgar.  Kærastan hans er talsvert hérna í hreiðrinu með honum og hópur af félögum  frá því í barnaskóla fylgir honum líka eftir og er það góður hópur.  Þetta er hópurinn sem vildi fá mig með í sólarlandaferðina svo þeir gætu leitað til mín ef eitthvað kæmi upp á en það er áður sögð saga.  Vinurinn er á beinu brautinni og þótt ekki hafi verið tekið til í öllum hornum er ljóst að við feðgar erum sterkari í þessari baráttu en áður og sá gamli telur sig vita hvar gula ljósið er að finna.  Hann er ljúfur að upplagi þessi kútur og kemur sífellt á óvart.  Hann var að vinna með strák í tvær helgar sem honum fannst eiga svo mikið bágt.  Hann fáraðist yfir  honum, atferli hans og framkomu í fyrstu en þegar leið á seinni helgina var þetta orðið vorkunn og á sunnudagskveldi sagði hann við mig.  „Pabbi, ég ætla að biðja fyrir honum í kvöld því það er ekkert annað sem getur hjálpað honum“.   Og ég efast ekki um að hann hafi gert það.

     Litli kútur er auðvitað alltaf jafn yndislegur.  Það líður að þriggja ára afmælinu og ótrúlegt hvað tíminn flýgur áfram.  Í vor var bleian látin fjúka og slysum fer fækkandi.  Þó er einhver óþolinmæði að skjóta upp kollinum í leikskólanum því í tvö síðustu skipti sem ég hef náð í kútinn á leikskólann og hann hefur verið úti að leika hefur hann verið með bleiu og kvartar við mig um leið og við erum komnir út í bíl.  „Slysin“ verða auðvitað oftast þegar leikur stendur sem hæst en ljóst að þessar elskur  fá nettan pistil frá mér eftir helgi því leiktími barnanna er ekki frítími þeirra heldur verða þær auðvitað að rukka kútinn um þessa hluti og stýra þeim en ekki losa sig við erfiðið með þessu móti.  Þær urðu líka argar þegar kúturinn fór að pissa standandi og neitaði eðlilega að sitja við það, hann er jú kútur.  Þær spurðu mig hvort hægt væri að venja hann af þessu og ég starði á þær um stund.  „ Er ekki í lagi með ykkur stúlkur,  þið mynduð gera þetta líka ef þið gætuð“ , var það eina sem ég sagði og  strunsaði svo út.  Ljúfur maður ha,  það held ég ekki.  Suma hluti þoli ég bara ekki  og má þar nefna  hatursfullar barnsmæður sem ég hef nú bloggað nokkrum sinnum um,  „kynleysisstefnur“ og þá leti kvenna og skilningsleysi að þvinga stráka til að pissa sitjandi vegna þess að það sé hreinlegra og tæmi betur blöðruna.  Þið mynduð aldrei í lífinu setjast við þessa iðju ef þið þyrftuð þess ekki...........svo einfalt er það.  Klósettþrif ættu ekki að stand í nokkrum manni og þótt þrír kútar losi tankinn já mínu heimili flokkast það ekki sem vandamál.  Allir loka setunni og baðherbergið hvorki sóðalegt né illa lyktandi.  Hvað mynduð þið segja ef ég ætti dóttur og færi fram á það að hún pissaði standandi eins og við feðgar?  Ykkur finnst þetta kannski öfgakennd spurning og ekki í anda Júdasar en í mínum huga er hún það alls ekki!  Strákar eru strákar og stelpur vafalítið stelpur og við skulum leyfa því að vera þannig.  Strákar hafa alltaf tilhneigingu til að pissa standandi því það er þeim eðlislægt.  Annars myndu þeir líka setjast niður í berjamó og pissa sitjandi.  Ég fullyrði að kútar séu bara þvingaðir í þetta á „mömmuheimilum“ og hljóta að „launum“ háð og spott hjá vinum og skólafélögum á ákveðnum aldri.

Úff hvað það var gott að koma þessu frá sér.  Ég roðna í kinnum og fyllist orku.

 Við feðgar förum líklega í ræktina á eftir og tökum svolítið á því en síðan munum við hverfa út í vota borgina, hönd í hönd í leit að ævintýrum.

 

Njótið dagsins.

Júdas er alltaf eins

     Auðvitað vaknaði ég gamlinginn kl 5 í morgun.  Það er alltaf þannig að ef eitthvað mæðir á mér fer allt af stað.  Stundum þarf ekki nema eina setningu í vinnunni og hún eltir mig í tvo daga með endalausum vangaveltum um það hvort ég sé á réttri leið eða ekki.  Ég er formfastur og fylgi sannfæringu minni hvort sem er í vinnu, uppeldi eða kaffiuppáhellingum.  Ekki það að ég geti ekki breytt út af vana því þetta snýst ekki um vana.  Ég á bara erfitt með að fara leiðir sem ég hef ekki trú á.  Þegar ég hugsa um þetta sem ég var að skrifa rétt í þessu finnst mér jafnvel að þetta snúist ekki um leiðir heldur það hvort ég sé skóaður eftir minni sannfæringu eða annarra á leið sem mér er ætlað að fara.  Líklega á það betur við.  Ég tel mig geta hellt upp á kaffi en vil nota mína aðferð.  Væri jafnvel til í aðra aðferð en vil þá fara af stað í það með minni kaffitegund.  Gæti ef á mig væri gengið haft tegundina aðra en ætla mér að nota minn eigin bolla sem ég bloggaði um í september 2007 og segi óhikað skoðun mína á tilrauninni ef á mig verður gengið.  Ég tel mig geta tekið allskyns verkefni að mér sem jafnvel eru einhverjar skorður settar en vil þó fylgja í því ákveðnum eigin prinsippum sem ég trúi á og tel mig hafa náð árangri í að nota við stjórnun.  Af hverju ég er að skrifa þetta núna?  Líklega vegna þess að ég vaknaði kl 5 í morgun með orð vinnufélaga og aðfinnslur á bakinu og var í þungum þönkum út af því. 

 

     Jæja nú er komið ár frá því ég byrjaði að blogga og andinn ekki verið yfir mér upp á síðkastið.  Komnar eru 229 færslur sem eru 19 færslur á mánuði að meðaltali.  Þeim dyggu bloggvinum sem hafa nennt að lesa þessar eilífu vangaveltur um sömu hlutina aftur og aftur og ekki orðið vitni að neinum árangri í leit minni að einhverju, sendi ég afsökunarbeiðni en svona er ég bara og allar líkur á að nýtt blogg ár verði með svipuðum hætti og svipuðum vangaveltum um svipaða hluti með svipuðum árangri.  Aumkunarverðir broskarlar eru vel þegnir en skyldurækni s komment  samt óþörf.  Ekki svo að skilja að mér leiðst kommentin þótt ég sé seinn til svars.  Alls ekki.  En öll vorkunn er óþörf því ég hef það mjög gott.  Mér þykir vænt um bloggvinina og klárt mál að kærir bloggvinir eru fleiri en þeir sem klappa mér á bakið utan bloggheima.  Vonandi hef ég ekki sært neinn en ferlega fer ég í skapið á mér.

 

Nú er skólinn kominn á fullt og eins og í fyrra er ég svolítið klaufalegur í að samræma skólann og kútauppeldið en ég held samt að það sé að koma.  Um kútana ætla ég að blogga í kvöld þegar ég verð upplagðari og kátari.

 

Haustið er samt fallegt, rigningin og rokið þjappa okkur saman og því hlakka ég til næstu mánaða.

 

Njótið dagsins kæru vinir.

Fífan fokin

     Það fór ekki mikið fyrir menningarnóttinni hjá gamla manninum þótt öll skilyrði væru hin ákjósanlegustu.  Kúturinn hjá Ungu konunni, sá eldri með kærustunni, votviðri eins og eftir pöntun, boð í gleðskap með tveimur vinkonum og sms frá þeirri þriðju sem ekki var svarað eins venjulega.  Hvað er að mér?  Þetta getur ekki verið eðlilegt en virðist vera það í huga mínum, allavega á þeirri stundu.  Ég á einrænan gamlan föður sem átti einrænni eldri föður svo þetta hlýtur að liggja í genunum.  Ég hreyfi mig þó reglulega og er sáttur við þessar ákvarðanir þegar þær eru teknar.  Það er ekki fyrr en daginn eftir og ég losa svefn sem ég er ósáttur.  Teygi mig eftir henni en hún er ekki.  Leita ilmsins en finn hann ekki.  Hlusta og heyri ekki andardrátt.  Hlusta aftur og heyri hvorki fótatak né snark í kaffikönnunni.  Ekki einu sinni fuglasöngur eins og hér í denn.  Ferlega er ég þreyttur á mér sumar stundir.  Júdas breytist aldrei!

 

     Skólinn er byrjaður hjá okkur eldri Kútum og væntingarnar miklar.  Kútur vildi borga skólagjöldin sín sjálfur og sagðist vera að þessu fyrir sjálfan sig en ekki mig.   Góður punktur.  Hann henti út tveimur fögum sem ég hafði ráðlagt honum að taka en valdi sér önnur sem hann sagðist hafa áhuga á.  Hann er að verða fullorðinn þessi kútur, það er ljóst og pabbinn er stoltur af honum.    

 

     Ég hlakkaði til haustsins og geri það reyndar enn.  Geta hlustað á vindinn og heyrt í regninu.  Dást að litadýrðinni og minnast sumarsins.  Sumarást fór framhjá mér en ástin á kútunum mínum stendur þó upp úr og það verður hún sem vermir hjarta mitt í haust og vetur.  Vangaveltur um lífið og tilveruna hafa verið sterkar á síðustu vikum og þrautseigja Ungu konunnar hefur truflað mig.  Ég skil ekki af hverju þessi kona er ákveðin í að bíða eftir gömlum manni sem hafnar henni endalaust og leitar hamingjunnar úti í stórri tilveru.  Ef til vill er leitað langt yfir skammt.  Ég taldi mig hafa safnað nægum forða í andans hlöðu en  allt í einu efast ég um það og finnst sumarið hafa liðið allt of hratt.

 

 

Sumarið líður

hraðar og hraðar

 

Hlaða mín er næsta tóm

af vetrarforða

 

Fari sem horfir

verða frostin fyrri til berja

fífan fokin

fjallagrösin ótínd

 

Sárt væri að sitja

með sumartregann einan í hlöðunni.

 

Þóra Jónsd.

 

Læs á gamlar rætur

     Með gleði í hjarta en brotið bak staulaðist Júdas á fætur í morgun.  Gamli hélt augnablik að hann væri unglamb og náði að ganga fram af sér við æfingar gærdagsins.  Í ofanálag komst lítill kútur að því að pabbinn væri ekki eins frár á fæti og venjulega og var því á harðahlaupum um íbúðina í gærkveldi og nýtti sér þetta til hins ýtrasta.  Furðulegt hvað þau finna þetta á sér og felustaðirnir voru ekki af verri endanum.  Hann vorkenndi mér þó á köflum, strauk mér og breiddi ofan á mig en var með það alveg á hreinu að hann stjórnaði í ástandinu.  Unglingskútur var með þetta alveg á hreinu og stakk upp á að ég fengi mér annað áhugamál sem ég réði við og var þar boccia nefnt ásamt einhverri augnaleikfimi fyrir eldri borgara.

     Skólinn fer að byrja hjá okkur feðgum og satt best að segja er komið haust í huga minn og ég er ekki frá því að gróðurinn í garðinum hjá mér taki undir það sé lesið í hann.  Það er eins og eitthvað seiðandi fylgi haustinu og ég hlakka til þess.   Annar vetur í einsemd hugans blasir við og ekki laust við að ég komi sjálfum mér á óvart en hver veit.  Hvort ég skjóti rótum í einsemd til framtíðar veit ég ekki en það veldur mér þó litlum áhyggjum þessa stundina og ómögulegt að segja til um það hvort gamlar rætur eigi eftir að koma á óvart.  Kútarnir, vinnan og námið ásamt einhverjum æfingum ættu að geta haft ofan af fyrir mér og vonandi kemst ég á skrið í blogglestri en þar hef ég verði einstaklega slappur í sumar. 

Njótið dagsins

 

 

Mestur sársauki fylgir gróðrinum,

hann gerir okkur læs

á gamlar rætur;

þær rísa upp

og fljúga,

en ekki úr augsýn.

 

Laufkrónan snertir ský.

Laufkrónan kyssir fætur okkar.

 

Jóh.Hjálm

Rigningagenið fundið

     Við feðgar erum á góðu flugi þessa dagana og við yngri kútur ætlum að leggja í „stutta“  langferð á eftir og eyða deginum í litli fallegu þorpi sem minnir óneitanlega á Þorpið eina en er bara miklu minna.  Bæjarbúar eru með smá hátíðarhöld þessa helgina og minnast fornra húsbænda og þótt undirtónninn sé vinnutengdur verður kúturinn í öndvegi og gleðin við völd. Við látum rigningarspá ekkert á okkur fá því við kútar höfum aldrei þurft sól til að gleðjast yfir veðrinu eins og bloggvinaþjóð veit.  Litli kútur virðist hafa fengið rigningagenið frá föður sínum og gleðst með honum þegar fagrir dropar falla niður og næra bæði menn og gróður, sussa á stress og hávaða  og svæfa fallega borgina sem og allt sem þeir falla á.  Þegar hann situr í hásætinu sínu aftur í bílnum, krefst hann þess að glugginn sé opnaður svo hann geti fundið regnið og vill umsvifalaust komast út í polladans.  Hann lætur mig jú líka vita hvenær ég á að kveikja og slökkva á rúðuþurrkunum enda gæti sá gamli auðveldlega gleymt því og eins gott að vera til taks.  Hann stekkur úr leik heima fyrir þegar hann heyrir hina minnstu regndropa droppa á rúðurnar og klifrar upp á stól við gluggann til að horfa á.  Unglingskútur hefur færri orð um þetta nú orðið en gleðst samt með okkur.  Veður virðast hvorki trufla hann né valda einhverjum sveiflum í lífi hans því hann er svo yfirvegaður.  Hann er að vinna þessa helgi en færi líklega ekki með okkur þótt hann væri í fríi. 

Ræktin bíður þó eftir okkur áður en lagt er af stað og Sprotalands er beðið með eftirvæntingu.

 

Njótið dagsins.