Júdas finnur ilminn allsstaðar

Hvenær er þessi draumur á enda, hvenær vaknar Júdas og sér að þetta var bara draumur.

Júdas hefur aldrei elskað svona heitt og aldrei verið svona hræddur um að missa frá sér það sem hann hefur haft.  Gamall ástsjúkur maður gæti einhver sagt og Júdas myndi bara kinka kolli.  Hann sér hana fyrir sér hvert sem hann fer og hvar sem hann er.  Greip almætið inn í hugsar hann með sér og tók frá honum það sem hann átti ekki skilið?  Tók frá honum það sem hann hafði ekki áunnið sér?  Svipti hann því sem hann höndlaði ekki rétt? Sofnaði Júdas kannski á verðinum og lagði niður vopnin sem honum voru gefin, heiðarleikann, hreinskilnina, kærleikann og bænina ?  Er það leyndadómurinn við þetta allt saman, eða var þetta í raunveruleikanum aldrei það sem átti að vera?  Var þetta aðeins fallegur kafli í lífi Júdasar sem nú tilheyrir fortíð hans, kafli í sögu sem skrifuð var af öðrum og Júdas aðeins ein af persónunum. Því skyldi Júdas njóta annars en ávaxtanna sem hann hafði líka þráð svo heitt og fengið. Þarna ætti aðeins að vera þakklæti fyrir það sem er og þakklæti fyrir hana sem huggaði og gaf, og ilmaði svo vel.

En Júdas finnur ilminn allsstaðar, tíminn mun ekki lækna þetta sár nema að brotunum verði raðað aftur saman………..

Líklega er þetta ekki endirinn en hver veit

Af hverju getur Júdas aldrei grátið?