Ei skaltu stormur stæra þig

Mér fannst þetta eiga eitthvað svo vel við í dag svo ég fletti upp á því áðan þegar ég kom heim.  

 

 Ei skaltu stormur stæra þig,

því stráið, sem þú braust

var allra jarðar-grasa grennst

á grund, og varnarlaust.

 Og burt var sumar-safi þess

og sveigja, undir haust.

 

Það hafði barist vinda við

og vorkul nætur svalt.

Þó skini sólin sterkt á storð,

varð stundum nokkur kalt.

En lífið á þann leyndardóm

og líkn-að þola allt.

 

Þú hverfur, eyðist. Enginn man

þín áhlaup grimm og skjót.

En grasið rís úr gröf á ný

og grær á sinni rót.

Það stemmir enginn stigu þess,

sem stefnir himni mót.

K.Djúp

Athugasemdir

[Jónína Dúadóttir, 1.12.2007 kl. 13:19]

Þar sem er von þar er líf

[Júdas, 1.12.2007 kl. 15:37]

Ég er á einhverju ljóðaflippi þessa dagana    það er ljóst.