Björt og óvænt skuggaskil

     Þetta er ein af þessum vikum sem þakklæti gagntekur mig.  Þakka þetta og þakka hitt.  Þakka gott og þakka slæmt. Það virðist svo oft vera þannig að það slæma verður aðeins stökkpallur til þess góða.  Maður klöngrast yfir það stórgrýtt íklæddur von og þegar maður snýr sér við er þetta varla hindrun og maður skilur varla hvað það var sem vafðist fyrir manni.  Gleymum samt ekki að þakka því þakklætið gæti verið lykillinn að þessu og vanþakklætið því stærsta hindrunin og erfiðasti þröskuldurinn í lífi okkar.  Ekkert er sjálfsagt, ekkert er gefið, ekkert er ókeypis en sumt hefur verið verði keypt og því ber að þakka.

 

     Ég hef þakkað alla vikuna, meðal annars fyrir eldri kútinn minn.  Hvernig má það vera?  Hann gekk um og féll.  Á að þakka fyrir fallið?  Á að þakka fyrir mistökin?  Á að þakka fyrir brestina?  Á að þakka fyrir þolleysið?  Á að þakka fyrir ístöðuleysið?

Það gekk hratt fyrir sig- Það voru lítil mistök- Hann sá að sér-Hann snéri við- Hann lét vita- Hann slapp vel-Honum líður betur-Hann er bjartsýnn- Hann er reynslunni ríkari, Hann styrkist- Hann lærir—Það ber að þakka fyrir það-Það ber að þakka fyrir allt.

 

 

Ó, undur lífs, er á um skeið

að auðnast þeim, sem dauðans beið--

að finna gróa gras við il

og gleði í hjarta að vera til.

Hve björt og óvænt skuggaskil!

 

Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.

Mér skilst, hver lífsins gjöf er dýr

 --að mega fagna fleygri tíð

við fuglasöng í morgunhlíð

og tíbrá ljóss um loftin víð.

 

Og gamaltroðna gatan mín

í geislaljóma nýjum skín.

Ég lýt að blómi í lágum reit

og les þar tákn og fyrir heit

þess dags, er ekkert auga leit.

 

Ég svara, Drottinn, þökk sé þér!

Af þínu ljósi skugginn er

vor veröld öll, vort verk, vor þrá

að vinna þér til lofs sem má

þá stund, er fögur hverfur hjá.

 

Þorsteinn Vald

 

 

Þakka ykkur kæru vinir!

Hið nýja upphaf?

     Á þeim tíma var eins og allt hefði snúist við, endirinn var orðinn að upphafi og það haustaði en vorið á næsta leiti.  Hugsanir urðu dýpri og andardrátturinn hægari.  Sársaukinn var samt ekki eins djúpur, hann tók eftir því, vonin var sterkari og trúin var meiri.  Hann mundi að það gat rignt í sólskini og það átti kannski vel við.  Hann gat svo sem tekið á móti nýju upphafi því hið fyrra hafði hert hann. 

     Hann hafði hringt í hann og beðið hann að hitta sig.  Sagt að það yrði að gerast fljótlega því honum liði ekki vel.  Þeir settust niður, horfðust í augu og þögðu.  „Er það aftur að gerast?"  Sá eldri rauf þögnina.................  "Já pabbi, fyrirgefðu"

     Hið nýja upphaf og óséður endir.  Fortíðin var orðin að nútíð!

 

 

 

 

Í þurru regni þrauta

þýtur fortíð þín.

Nálægðin við nútíðina

nístir þig.

En von þín vinur

vísar þér til framtíðar

og sæludaga samtíðar.

J.I

 

 

Undir þáfjalli tímans

     Gleðin bankaði upp á hjá mér í gær alveg eins og í „gamla daga“.  Í umferðahnút án sýnilegrar ástæðu.  Þetta er það sem ég var að bíða eftir og er reyndar búinn að bíða eftir í allan vetur og auðvitað kom ég til dyranna eins og ég var klæddur og um mig hríslaðist gleðitilfinning.  Ástæðan.  Engin sjáanleg!

     Þannig var þetta alltaf og eftir þessari stund hef ég beðið.  Sú var tíðin að svona tilfinning kom yfir mig daglega og ég sagði alltaf að ef ég fyndi hana ekki einn dag færi ég að hafa áhyggjur.  Ég sagði þetta við unga-þunga konu til að útskýra fyrir henni gleðina sem alltaf var yfir mér og hún skyldi ekki.  Sá tími kom samt, unga konan hvarf og sólin með.   Ég beið, jú og bloggaði.   Góð bloggvinkona sagðist hafa tilfinningu fyrir því að þetta kæmi í vor og verð ég að taka litla bylgju fyrir henni þar sem ég sit við eldhúsborðið með kaffibollann og ljóða-bókina tilbúinn fyrir daginn.  Mér reynist samt erfiðara að finna glaðleg ljóð sem lýsa tilfinningum mínum en þung ljóð sem ég hef lesið í allan vetur.  Skammdegisþunglyndi myndi einhver segja en ég slæ á það.  Auðvitað er maður orkuminni í skammdeginu en þetta var tímabil sem ég hef áður gengið í gegn um en bara ekki svona lengi.  Konur koma og konur og þótt þetta hljómi eins og heill hópur er það ekki þannig.  Ég hef bloggað um tvær þeirra en  man ekki hvort ég var búinn að skrifa um þá þriðju en sambúðirnar eru víst þrjár á nærri tuttugu árum.   Við mætti bæta einni úr fyrndinni sem markaði djúp tilfinningaspor þrátt fyrir að um sambúð væri ekki að ræða og tíminn ekki langur.  Það mætti halda að ég væri svolítil drusla en ég elskaði þær.   Ef til vill hefði ég átt að þegja, en þetta er Júdas! 

Þetta er kútalaus helgi hjá mér og ég búinn að lofa mér í vinnu í dag því mikið er í gangi og við þurfum að funda með nokkrum aðilum.   Söknuðurinn er ekki eins djúpur og oft áður en ást mín á honum hefur þó ekki minnkað því hann er lík okkar og yndi þessi litli kútur.  Unglingskútur spurði mig í gær hvort hann yrði hjá mömmu sinni um helgina og þegar ég játti því sagði hann að hann yrði þá ekki vakinn með slefblautum kossi og sængin dregin af honum.

Unglingskútur stendur á tímamótum í dag,  afmæli sem alls ekki má halda uppá frekar en afmælisdaga hjá gamla manninum en ég þarf þó að upphugsa einhverja snilld í dag.  Fer og kaupi tertu og jafnvel eitthvað fleira.

Inn í daginn fylgir mér draumur næturinnar sem ég upplifði svo sterkt.  Ef til vill segi ég ykkur frá honum síðar.

 

 

 

Undir þáfjalli tímans,

stóð þögn mín

eins og þroskað ax.

 

Ég sá sólskinið koma gangandi

eftir gráhvítum veginum,

og hugsun mín gekk til móts við sólskinið,

og sólskinið teygði ljósgult höfuð sitt

yfir vatnsbláan vegg.

 

Ég sá myrkrið fljúga

eins og málmgerðan fugl

út úr moldbrúnum höndum mínum.

 

Og þögn mín breyttist

í þungan samhljóm

einskis og alls.

 

Meðan gljásvart myrkrið

flaug gullnum vængjum

í gegnum sólskinið.

 

Steinn Steinarr

Rósilmur regns

Ég datt niður á þetta ljóð áðan og fannst það eiga við.  Þótt dagarnir undanfarið hafi verið ljúfir og fallegir með vorsól í aðalhlutverki  var ég farinn að sakna rigningarinnar.   Ég gladdist því í morgun þegar ég sá dropana á eldhúsglugganum og hugsaði með mér að þetta væri auðvitað veðrið sem ég þyrfti í dag til að ná fullkominni værð og ró.  Og það varð.

 

 

Ósk mín er regn-

dropar sem detta á gras

dropar sem falla í mold

fræs, sem er falið þar

--geymt gróðurmold.

 

Ósk mín er vatns-

ilmur um dimma nótt,

seytl oní bikar blóms

áfengur ilmur vatns

--rósilmur regns.

 

Ósk mín er ljóss-

birta í morgunmund,

miðdegis bræddir snjó-

bólstrar úr mjúkri mjöll

--skýjafalls regn.

 

Ósk mín er lífs-

frjósemd framhald mergð

fjölgun úr smæð í stærð

ólagandi iðustraums

--óþrotlegt líf.

 

Sigríður Einars.

 

Góða nótt vinir.

Einfaldleikinn er dyggð

Góður dagur að kveldi kominn og nóttin á næsta leiti. 

Okkar bíða lendur drauma þar sem allt getur gerst og veruleikinn er teygður og togaður í fallegri form.  Ef til vill ráðum við óafvitandi ferðinni um þessar lendur og speglum því væntingar okkar úr gráum hversdagsleikanum þar sem við erum að mestu ráðandi í hamingjuleitinni með misjöfnum árangri.

Gerum þó ekki lítið úr þeirri leit okkar, höldum áfram ótrauð en gefum okkur tíma til að staldra við fótskör meistarans og lauga okkur í einfaldleika.   Munum að einfaldleikinn er dyggð.

  

Frá efstu lindum

ljóssins og hingað

er langur vegur

og langt er héðan til ósa.

 

Í breiðum streng

streymir það nú fram hjá

borginni, og ég krýp

á bakka þess og dýfi

þakklátur höndum

í hlýjan straum

lauga vanga mína

og augu,

 

lauga sál mína lífi.

 

Hannes Pét.

 

 

Góða nótt kæru vinir.

Hjúpuð væntingahulu

     Hann byrjaði vel þessi dagur og í raun betur en á horfðist í fyrstu.  Eftir hin hefðbundnu morgunverk og neyðarhróp lítils kúts innan úr svefnherbergi stefndum við á leikskólann og renndum inn á planið.  Lítil umferð og planið tómt en það klingdi engum bjöllum fyrr en við gengum á læstar dyrnar, litum inn um gluggann og sáum alla snaga tóma og ljósin slökkt.  Hvað var nú í gangi.   Ég á leiðinni á tveggja tíma fund og fann hvernig þetta var ekki að ganga upp hjá okkur.  Hmmmm, eitthvað rámaði mig í að hafa séð á blaði nefndan starfsdag en það getur varla verið að hann sé hafður strax eftir páskafrí.............jú, líklega var þetta dagurinn því ólíklegra er að allar fóstrurnar og árrisulustu foreldrarnir hafi sofið yfir sig einn og sama daginn.   Úffffff..................Það jákvæða er að ég verð að taka mér frí í dag og vera með kútinn, en það neikvæða er að ég þarf að komast á fundinn og litill kútur er passar ekki alveg inn í það umhverfi.  Engir afar eða ömmur í byggðarlaginu, ekki frændur og engar frænkur sem ég hef ræktað vinskapinn við.......vinir..............ég ræki þá ekki heldur og sú eina sem kæmi til greina verður líka á þessum fundi.   Þetta voru nú meiri vandræðin. En allt í einu sá ég ljósið.  Hann á mömmu þessi kútur og nú verður hún að hlaupa undir, enda er þetta hennar vika í ofanálag og byrjaði reyndar á föstudaginn.  Ég reif upp símann og sagði henni raunirnar, hún yrði að vera með hann á meðan ég færi á fundinn og ég gæti svo sótt hann á eftir.   Hún vinnur í verslun og umhverfið þar alls ekki kútavænt og í raun mjög ókútavænt en þetta var ákveðið.  Ég sagði henni til huggunar að heimilistryggingin mín hjá Vís ábyrgðist allt að 25 milljóna tjón í einu tjóni svo  við yrðum þó allavega ekki gjaldþrota þegar við fengjum reikninginn.

Ég sótti svo kútinn að þrem tímum liðnum og hafði þetta gengið furðu vel en samt talaði hún um að þetta myndi hún samt ekki reyna aftur án límbands.  Kúturinn var ánægður með þetta og hafði skemmt sér vel, móðirin uppgefin.

Við kútur fórum heim og áttum notalega samverustund, eina af þessum sem við erum alltaf að græða og eru ómetanlegar.  Mamman náði svo í hann um sexleytið.

     Rafrænu samskiptin virkuðu fínt í dag og  færðu mér ómælda gleði.  Veit reyndar ekki hvort hún verður nokkurn tíman mæld en það er nú einmitt það sem gerir þetta svo skemmtilegt.  Óvissan og spennan færa manni orku og gleði og það er allavega vel mælanlegt, kætir og bætir.   Ég horfið rannsakandi á Júdas í speglinum og sagði við hann í umvöndunar tóni  „Júdas minn hættu þessari þrjósku og njóttu augnabliksins“.

Hvað er að hræðast þar júdas minn,

hamingju þinnar dulu?

Handan við hornið smeygir sér inn

hjúpuð er væntinga hulu.

J.I

 

Við unglingskútur útbjuggum okkur tómatsúpu og hentum saman í brauðhleif áður en lærdómurinn helltist yfir og unglingurinn hljóp út til vina.

Fínn dagur og kvöldið ekki búið enn.

 

Dagurinn kom alskapaður til dyranna

 

Dagurinn var tekinn snemma eins og venjulega. 

Við eldri feðgar klæddum okkur upp í gærkveldi og elduðum okkur páskalæri og nutum samvista fram eftir kvöldi.  Ég velti því fyrir mér hvort vert væri að fara út á lífið eftir miðnætti en það var auðveld ákvörðun að flauta það af í huganum og njóta þagnarinnar.

Ég var heppinn í gær og allt stefnir í heppni í dag líka.   Unga konan bað mig um að taka litla kútinn í nokkra tíma í gær og var að hringja áðan og biðja mig að vera með honum í dag líka.  Ég spyr einskis, nýt þess bara að vera með alla kútana sameinaða í dag og líklega í nótt líka.  Er hægt að biðja um eitthvað meira?

 

Dagurinn er óskrifaður að öðru leyti en klárt að við förum á eitthvert flakk.  Líkamsræktin gæti orðið áfangastaður og ekki verra að kúturinn hefur svo gaman af því að leika sér þar.  Það er kominn tími á að hrista af sér slenið varðandi ræktina og taka á því. 

Núna sefur hann hjá mér í sófanum og safnar orku fyrir daginn.

Dagurinn  kom

alskapaður til dyranna

eins og hann var klæddur,

gægðist upp yfir fjallsbrúnina,

skyggndist um

og leit yfir landið.

 

Svo hljóp hann

ungur og nýr

niður hlíðarnar,

yfir holt og mýrar,

alla leið út að sjó............

 

Ingólfur Kristj.

Einhver finnur spor mín, gengur mig uppi

 

Ég hljóp syngjandi út í sumarregnið

til að gefa öllum hlutdeild í gleði minni

og fögnuði yfir fegurð lífsins

til að segja  öllum,

hve mér væri heitt um hjarta

og hamingjan unaðsleg.

 

En enginn hlustaði á mig,

fremur en ég væri ekki til.

..............

Bragi Sig.

 

 

     Ég svaf lengi en vaknaði snemma. 

      Bíð einhvers vegna hins nýja upphafs sem við minnumst í dag.  Vil gefa einhverjum hlutdeild í gleði sem þó aðeins er gríma.  Aðeins regnið og ávextir fallegra daga geta glatt hjarta mitt. 

     Ég var að ákveða það að keyra niður í bæ, jafnvel ganga meðfram sjónum í leit að værð.  Ég rifja upp daga þar sem gleðin var eilíf og værðin aldrei langt undan.  Þekkti ekki annað og ætti kannski að þakka fyrir það að fá að kynnast hinu gagnstæða.  Þá var ástin í lífi mínu og ég hélt hún væri eilíf, vissi ekki að ég væri kominn hringinn, enn einn hringinn og nýtt upphaf svifi yfir vötnum. 

      Í dag hræðist ég ilminn, finn hann, langar í hann en vil ekki skemma hann með beiskju, hörfa og bíð.

     Vorið er ekki langt undan.  Einhver finnur spor mín, gengur mig uppi, safnar þeim saman og gengur með mér til byggða.  Við lítum við en sjáum aðeins eina slóð.      

 

Er þér ráðgáta,

ungi maður,

hve fagurt er vorið í vor?

Að sólin er bjartari,

blærinn heitari,

og allur jarðargróður sem gull?

 

Fluttist landið sunnar?

færðist sólin ofar?

spyr þú eins og álfur úr hól.

Öllum öðrum

er auðleyst gátan:

Ástin hefir vitjað þín í vor.

Bragi Sig.

 

Njótið hins nýja upphafs,  þökkum Guði.         

                                

 

Hans þögn er ljóð um það

     Hann ver svo lítill í gær kúturinn minn.  Hitinn rauk upp aftur og við vorum í sófanum í allan daginn.  Hann fékk hitalækkandi því hitinn fór í 40,6°c,  dormaði rjóður í kinnum á bleiunni og þáði sopa af vatni af og til og strauk á mér handlegginn.  Þegar líða tók á seinnihluta dags fór hann að hressast og borðaði örlítið um kvöldið.  Við mamma hans ákváðum að hann yrði bara hjá mér í nótt líka og hún næði svo í hann í fyrramálið.

     Unglingskúturinn hringdi í mig og var búinn að fá nóg af Þorpinu og sagðist ætla að leggja af staði í fyrramálið svo þetta verður líklega engin einvera þessa páska eins og ég átti von á.   Kúturinn einum degi lengur vegna veikinda svo blíður og yndislegur og  hortugi unglingurinn minn kemur nokkrum tímum eftir að sá litli fer til ungu konunnar.  Ekki slæmt það.

 

     Ég kom við í verslun áðan til að kaupa páskaegg handa kútunum og versla eitthvað í páskamatinn.  Endaði í  lambalæri því mig langaði svo mikið í það.  Ég eldaði mér lambafille í gær og það var gríðarlega gott svo mig langaði aftur í lamba eitthvað.  Fallegar konur, fallega klæddar og ilmandi voru út um alla búð að versla og trufluðu mig .....................komu af stað löngun til að „eiga“ þótt ekki væri nema eina slíka sem færi í búð og verslaði með hugann við það hvað manninn hennar vantaði og langaði........

Það er svo fallegt við sambönd að bæði hugsa um hitt svo ekkert verður útundan,  bæði viljug að þjóna jafnt sem þiggja.  Hvað þarf ég að bíða lengi eftir því að einhver þeirra banki í öxlina á mér og segi „halló, ertu ekki að leita að mér?“    Ég skora nú á fallegar konur að banka í öxlina á mér.  Verið ófeimnar því ég er svona blátt áfram náungi, vinarlegur og færi ekki að bregðast illa við einhverju svona.   Trúið mér!   Ég lofa hvorki flugeldasýningum eða sápukúlum en ég lofa því að ganga með þér í rigningunni, taka utan um þig, hvísla að þér fallegum ljóðum, vera til staðar.......... þegja jafnvel með þér, vera ég sjálfur.  Þú verður þú og gerir þitt, ég verð ég og geri mitt, sameinumst í nóttinni og njótum þagnarinnar.  Eina krafan er að þú sért þú sjálf og elskir mig.

Þetta hljómar svo illa þegar ég les það að ég held að ég viti ástæðuna fyrir því að ég sé konulaus.  Hver nennir að ganga úti í rigningu?   Hver nennir að þegja með einhverjum?  Hver nennir að hlusta á eitthvert ljóðabull?  Og faðmlög, hverju skila þau.  Ef til vill ætti ég ekki einu sinni að vera ég sjálfur.

Fortíðin truflar mig, ég ann þögninni, mæli fátt og verð því einn.

 

 

Hver sinnir því, sem út með fjörðum fer,

þó flæði yfir gamalt eyðisker?

Og oft er myrkrið mest í kringum þann,

sem mælir fæst, en dýpst og heitast ann.

 

Hans þögn er ljóð um það, sem eitt sinn var,

um þráðan gest, sem hæst af öllum bar,

og margoft kom í morgunroða inn

og mælti blítt við einkavininn sinn.

 

Það minnast fáir manns, sem hvergi fer

og myrkrið einn á herðum sínum ber.

 

Davíð Stef.

Fortíðin er vonlaus í nútíð

      Ég rifaði augun í morgun og  „glennti“ upp eyrun.  Fuglasöngur?  Það er óhugsandi!  Ég hlustaði betur og jú, fuglasöngur var það.   Þetta var sko ávísun á góðan dag en hversu góðan vissi ég ekki. 

      Ég er búinn að hlakka mjög til páskafrísins og aldrei þessu vant tilkynnti ég mig í fríi einum degi lengur því ég ætlaði virkilega að njóta daganna með kútunum mínum.  nokkrum tímum síðar hringdi unglingskúturinn minn í mig og spurði mig hvort ég yrði dapur ef hann færi í Þorpið um páskana.  „Auðvitað ekki vinur, þú ferð bara ef þú vilt“ ,  hann er greinilega búinn að gleyma því hvað hann var snöggur til baka síðast en alveg eins og ég sjálfur var náði hann tveimur nóttum, einum og hálfum degi áður en hann snapaði sér far til baka.  Nei hann var reyndar ekki búinn að gleyma því og nefndi það að svo væri ekkert víst að hann nennti að vera þarna.  „Verður þú nokkuð einmana  um páskana pabbi minn“  hélt hann áfram en ég fullvissaði hann um að þetta væri í lagi.  Jæja, við feðgar verðum þá bara mínus einn um helgina það hefur sinn gang.   Þessu trúði ég í klukkutíma því þá hringdi unga konan og spurði mig hvort ekki væri í lagi að hún færi með litla kútinn  í sitt þorp um helgina..........Jú auðvitað vina, þú þarft ekkert að spyrja mig að því , þú átt hann líka, sagði ég kokhraustur en þarna varð ég að sjálfsögðu að reikna dæmið upp á nýtt.  Feðgar mínus tveir eru bara einn og nánar tiltekið einn gamall maður, en það jákvæða er að kútarnir mínir njóta helgarinnar með mömmum sínum, öfum og ömmum.  Júdas lendir þá bara í aðstæðunum sem vekja fram vangaveltur, djúpar hugsanir og þörf fyrir rigningu.  Ég ætla að grilla alla þessa daga algjörlega óháð veðri og vindum og líklega ætla ég að stúta einni rauðvín svona til að verða betur þenkjandi.

 

     Ég komst að því um daginn að fortíðin er vonlaus í nútíð og algjörlega framtíðarlaus með öllu.  Hún er bara stundum svo glæsileg vegna fjarlægðarinnar en við vitum það öll að fjarlægðin gerir ekki bara fjöllin blá heldur ganga oft gamlir, fúnir gaddavírsstaurar í endurnýjun lífdaga í fjarlægðinni gæddir mýkt og glæsileika sem aldrei var þó til.  Gætu verið mennskir og sýnst á hreyfingu en nálægðin kemur upp um þá.  Hættum þessari fortíðarhyggju, snúum okkur við og horfum á nútíðina því með henni sköpum við okkur þá framtíð sem við megum vænta.

 

 

Þegar blár hreinleiki

fjarlægðarinnar

hafði þvegið nálægðina

úr andliti þínu

þráði ég að hjúfra mig

að fjarlægð þinni

geta ekki snert þig

geta ekki átt þig

aðeins varðveitt þig

í tærum og bláum einfaldleika.

 

Birgir Sig.