Alvöru draumar

 

     Það er best að gefa sig á vald drauma, loka augum og njóta þeirra fáu mínútna sem maður er sjálfur  við stjórnvölinn í hugsunum og væntingum, jafnvel síðustu dagdraumunum.  Fljótlega taka alvöru draumar við stjórninni og bera mig til fundar við fallega dali svefnsins sem enginn skilur og enginn veit tilganginn með.  Aðeins Almættið veit það og brosir vafalaust að því þegar litlar verur reyna að öðlast skilning á þessum sviðum sem öðrum.  Ætli það sé ekki eins og lítið barn að teygja sig eftir einhverju sem það kannski aldrei nær og aldrei fær.  Bláir skógar drauma í dölum svefnsins.

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við mætast

meðan þú ert í burtu

og setjast undir krónurnar

sem krydda blæinn sætast.

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við gleðjast

þangað til þú kemur.

Þá gleymir hvorugt ástinni

og engin þörf að kveðjast.

 

Hannes Pét.

 

     Hverjum ég mæti þar veit ég ekki en það er spurning hvort ég eigi að gleðjast þangað til Þú kemur, hver sem þú ert.  Er ég enn að bíða og vona án þess að vita heftir hverju ég bíð?  Er það uppfylling eigin væntinga eða væntinga einhvers annars?  Er það bið eftir eigin skugga eða skuggum annarra?

Hvar ertu og hver ertu?

 

Góða nótt.

 

Gjörbreytingaskeið karla

     Vinur minn, einn af þessum fáu hringdi.  Við hittumst sjaldan en vitum þegar við hittumst að við erum vinir.  Kaffibolli tvisvar til þrisvar í mánuði og létt spjall er meira en nóg.  Hann sagðist vera með furðulega beiðni, frá óþekktir konu.  Bíddu nú við.  Hvað var nú þetta?  Ég varð svolítið forvitinn en sýndi það þó með fálæti.  „Þannig háttar til, að ég kannast við konu frá gamalli tíð, reyndar kannaðist ég við manninn hennar fyrrverandi en vissi bara hver hún var í sjón.„  Þessi kona hafði hringt í hann og spurt hvort það væri ekki rétt að hann og Júdas væru kunningjar.  Hann játti því og hún spurði þá hvort nefndur Júdas væri konulaus, hún hafði séð hann oftar en einu sinni einan á rölti og fannst að það gæti verið.   „Rétt er það“ sagði félaginn og þá kom beiðnin.  „Vinkona mín frá útlöndum er í heimsókn hjá mér, búin að vera í hálfan mánuð og verður í nokkrar vikur til viðbótar og okkur langar svo til að hitta hann...........................heldurðu að hann sé til í það?“   Ég á ekki til orð.   „ Hvað viltu gera?“  Sagði vinurinn,  „á ég að láta þær fá símanúmerið þitt“.   Hmm, ég læt þig vita. Ætla að hugsa málið.  Ég má ekkert vera að einhverju svona.  Er með kútinn, er í mikilli vinnu og skóla að auki.   Svo skil ég ekki beiðnina.  Af hverju vilja þær hitta mig?   „Hún sagðist hafa séð þið og vitað af þér í nokkur ár og finnst þú svo myndalegur“.  Vinurinn hló.......“ertu hálfviti......þarftu að hugsa þig um.  Er ekki í lagi með þig?“   Jæja, láttu hana hafa númerið.  Ég get svo sem boðið þeim að drekka með mér kaffi heima í eldhúsi en ég nenni ekki að fara eitthvert út í bæ út af svona löguðu.   Málið dautt og við tókum upp léttara hjal.  

     Nú er liðin vika og engar fæ ég hringingarnar og ekki sms-in svo líklega verður ekkert af þessu en ég hlýt að vera að eldast úr því ég nenni ekki einhverju umstangi eða þá að breyta venjum mínum fyrir tvær myndalegar konur.  Líklega verð ég einn í langan tíma og sé bara fyrir mér forstofuástviðfyrstusýn eða máekkibjóðaþérvarðturninnástinni við þröskuldinn hjá mér.    Hvað er að mér?

Er ég á breytingaskeiðinu eða ættum við að kalla það  gjörbreytingaskeiðið?  

 

 

Hann trúði á trygglindi og ást

við taumleysi vild ekki fást,

Þótt þær væru tvær

þó hann væri ær,

Hann vild ekki utanhúss sjást.

 

Í forstofu frygðar var einn

með fordóma ekki við neinn.

Hann nennt'ekki út

og lifði í sút,

Hann var alltaf svolítið seinn.  

J.I

Ofmetin faðmlög

     Það verður erfitt að láta sér detta í hug Júdas þar sem rætt er um aukvisa í dag.  Slíkur var krafturinn seinnipartinn í gær og fram á kvöld allt til að róa hugann.  Þrifið var hátt og lágt, ryksugað, skúrað og meira að segja eldhúsinnréttingin þrifin að utan sem innan.  Það var kannski það eina sem ekki er gert reglulega, að minnsta kosti ekki að innan.  Nú vakna hjá mér efasemdir það hvort vinir mínir halda mig sóða og kjósi mig sóða mánaðarins eða ekki......... en það er ég sko ekki.  Ég opnaði meira að segja ísskápinn hjá mér og sá ekki ástæðu til að gera neitt því hann glansaði að innan.   Það myndi hann ekki gera ef hér byggju sóðar.  Litli kúturinn tók virkan þátt í þessu en áttir erfitt með að standast þá freistingu að fara ekki inn á nýskúruð gólfin en hann reyndi þó eins og hann gat.  Þvottar voru þvegnir og haugurinn í barnarúminu ónotaða af hreinum þvotti nálgast nú lofthæð og er að verða illkleyfur. Þegar ég fletti Fréttablaðinu í morgun leitaði ég að smáauglýsingu þar sem eitthvert fyrirtæki eða góðhjartaðar ömmur tækju að sér frítt eða gegn greiðslu að vinna niður svona taufjallgarða en gat ekki séð neitt um það.  Þetta er í rauninni það eina sem stendur í mér hvað varðar heimilisverk og ég hef líka minnst á það alloft hér á blogginu.  Samt skilur enginn þennan vanda hjá MÉR og býðst til að redda þessu.  Haugurinn nálgast nú þau mörk að brunaeftirlitið gæti fundið að þessu, bæði út af eldhættu og vegna þess hve nálægt loftinu hann er en mér skilst að skv. reglugerðum eigi að vera eitthvert bil eða öndunarrými þarna á milli.  Jæja, best að hætta þessu væli.  Fer í þetta ferskur seint í kvöld eftir  fund hjá SAUÞS , Samtökum áhugafólks um þvotta skrekk.  Fæ þar faðmlög og hvatningu.  (Vil taka það fram að ekki er verið að gera grín að fólki með geðraskanir eða vímuefnavanda á neinn hátt).

     Faðmlög já.  það er undarlegur pakki.  Fólk vefur sig hvað utan um annað, mislengi, segir eitthvað fallegt eða bara þegir, líður miklu betur á eftir og um það streyma hugsanir og tilfinningar að engu lagi er líkt.   Ég veit ekki hvort ég sakna faðmlaga við konu en núna þegar ég hugsa þetta nánar staldra ég við í skrifunum í bið eftir svari og verð að svara því játandi.  Ég sakna samt meira litlu snertinganna sem ég hef áður talað um, þessara sem ekki er gert ráð fyrir, finna fyrir handarbaki eða finna fingur vefjast utan um manns eigin fingur, jafnvel bara einn eða tvo.  Nóg er af faðmlögum við kútana mína en það er auðvitað allt annað þótt gefandi sé.  Við unglinskútur föðmumst nánast daglega og litlakút er ekki annað hægt en að faðma enda er hann eins og  sogblaðka utan á manni lögnum stundum.  Ef til vill eru þessi faðmlög bara ofmetin, eitthvað sem allir þrá og telja sig vanta en er bara dulin löngun í góðan kaffibolla og nokkur brot af 70% suðusúkkulaði með sem gæti leyst þessa tilfinningakreppu eftir fyrsta sopa.  Þvílíkur kraftur í þessum dýrðlega vökva og skildi engan undra hve hann hefur breytt meira að segja sögunni og venjum fólks.

Best að fá sér meira kaffi.

 

 

Ég sem ekki neina

sögu, úr stundum mínum.

Ein kemur

þegar önnur fer.

Ég dvel hér við sjóinn.

Læt syngja pennann minn.

 

Öfundsverðir hinir

sem á öllu standa fast

og eygja söguþráð

gegnum sjálfan tímann.

 

Hannes Pét.

 

 

Njótið dagsins og forðist ekki faðmlög.

En langi þig til að mig langi til

 

Ég aðhefst það eitt sem ég vil

og því aðeins að mig langi til.

En langi þig til

að mig langi til-

þá langar mig til svo ég vil.

 

Þorst.Vald

     Það er nú svo sem ekki margt sem mig langar til í dag nema þá að eiga góðan og ljúfan dag.  Þetta verður þó dagur anna því það liggja mörg verkefni fyrir hjá mér og ég þarf virkilega á því að halda að fá frið við skrifborðið í dag.  Líkurnar á því eru samt ekki miklar því kaffiilmur um skrifstofurnar er nóg til að ég spretti upp og þefi uppi ilminn en ég aðhefst jú það sem ég vil.  Ég sótti kútinn á leikskólann í gær skv. beiðni og skutlaði honum til ungu konunnar því hún hafði farið ælandi heim úr vinnunni.  Ég reiknaði með því að vera með hann um nóttina en hún hringdi og sagði að sér liði betur svo ég skutlaði honum til hennar.  Í morgun hringdi hún svo í mig og bað mig að keyra hann í leikskólann og auðvitað geri ég það en því aðeins að mig langi til og án nokkurra spurninga.............  Það verður því fyrsta verkefni dagsins, en ég sæki kútinn svo í dag kl 17 degi fyrr en venjulega því hún er að fara erlendis.  Ég staldraði við augnablik í skrifunum því ég var ekki viss um að ég ætti að blogga um þolinmæði en ég geri það samt.  Þolinmæði gagnvart litlum kútum og unglingskútum er bara eðlileg og þeirra vegna hef ég alla tíð sýnt barnsmæðrum mínum alla mína þolinmæði og þar er aldrei komið að tómum kofanum að minnsta kosti ekki enn sem komið er.  Ég aðhefst jú það sem ég vil.   Ég lít stundum á það þannig að þessar yndislegu konur sem eyddu með mér nokkrum árum og ólu mér þessa yndislegu kúta hafi líklega þurft að sýna mér mikla þolinmæði, duttlungum mínum og sérvitringshætti svo ég ímynda mér að þær langi til að mig langi til að sýna þeim alla mína þolinmæði svo mig langar til svo ég vil.   Er þetta ekki tómt bull?

Njótið blíðunnar í þolinmæði

en aðeins ef þið viljið.

 

Glöð sál síðar

     Það var gott að vakna í morgun og heyra í vindinum, greinileg hláka og verður vonandi sem lengst.  Ég vona það allavega þótt spáin segi að það eigi að frysta aftur.  Kuldinn fer bara ekkert vel í mig, verð stirður og hrollur í mér allan daginn. 

     Ég kom við hjá kútnum mínum seinnipartinn í gær því hann hafði gubbað heil ósköp nokkrum sinnum en það var nú ekki að sjá á honum að hann væri eitthvað slappur.  Var svo glaður að sjá pabbann sinn að hann hljóp með mig út um alla íbúð og vildi sýna mér alla hluti.  Unga konan sagði mér að þegar hún var að fara með hann heim í fyrradag hafi hann mótmælt í fyrstu og viljað heim til pabba en ég róaði hana niður og sagði henni að hann talaði líka mikið um hana þegar hann væri hjá mér svo þetta væri bara nokkuð jafnt á báða bóga. 

     Unglingskúturinn tók á móti mér þegar heim var komið skapvondur og mikið niðri fyrir.  Hann átti í deilum við kærustuna og sagði henni upp í kjölfarið.  Það er ekki í fyrsta skipti og hann vildi að við settumst niður við eldhúsborðið og ræddum um þetta í smá stund.  Við settumst og ég hlustaði á gremjuna, svikin loforð, ljótt orðbragð, brostnar væntingar og tillitsleysi algjört.  Ja hérna.  „En vinurinn minn, þú segist elska hana ennþá og því mæli ég með því að þú bíðir bara rólegur og þegar hún hringir í kvöld, sem er alveg pottþétt, þá tekurðu á móti henni og fyrirgefur henni tillitsleysið og þið ræðið saman“.  „ Kannski finnst henni það sama um þig en þú bara sérð það ekki.  Stundum er það þannig“.  Litli Júdas hugsaði sig um í smá stund og viðurkenndi svo fyrir mér að hann væri kannski soldið fljótur að reiðast og kannski líka svolítið tillitslaus á köflum.    „En þótt við verðum vinir aftur ætla ég allavega að vera á lausu um helgina“.   „Jú jú, þú ræður því auðvitað sjálfur.“     Fljótur er hann að fyrirgefa þessi elska og alveg frá því hann var pínukútur var samviskan ráðandi í því sem hann gerði.  Hann vildi alltaf gera út um alla hluti strax, ræða málin NÚNA og ekki burðast með neitt út í hversdagsleikann.  Þannig þekki ég þetta sjálfur.  Að ná sáttum við sjálfan sig og samvisku sína þýðir það að fyrirgefning og uppgjör verða að gerast strax til að hversdagsleikinn verði bærilegur og gleðin geti tekið völdin.  Værðin er ekki í boði nema borðið sé hreint.  Það veit hann líka.  Hvort þetta er kostur eða galli veit ég ekki, því stundum hvílir þetta svo þungt á mér sjálfum en verður þó til þess að maður leitar leiða til lausna.   Við feðgar fengum ólíkt uppeldi og tengsl okkar við föður eru mjög ólík en við eigum þetta engu að síður sameiginlegt.  Það á svo eftir að koma í ljós hvort litli kúturinn hafi fengið þetta í vöggugjöf.

 

 

Grátekka

gengin fet

ný munu mýkja.

Lát ekki

lengi um set

því von víkja.

 

Ský dregur

dökk á brá

röðli tál tíðar.

því fegur

þökk má tjá

glöð sál síðar.

 

Þorst.Vald

Stundum kemur þögnin

     Ég er þreyttur og hugsi, en mér líður vel.  Kúturinn lætur mig finna fyrir því og vill bara vera í fanginu á mér.  Vildi ekki sofna í gærkveldi og lá þétt upp við mig í nótt.  Við fórum á fætur um sex leytið og erum því þreyttir.  Þetta ljóð Tómasar kom upp í huga minn í kvöld svo ég fletti upp á því.  Ég veit samt að það hefur fennt yfir sporin svo það er engin ástæða til að kyssa þau þótt margar séu fallegar minningarnar.  Látum það duga.

 

 

Kyrrðin andar svefnljóði

sorgir dagsins á,

meðan dökkva dregur

á dalvötnin blá.

 

Silfur mánans sindrar

um snævi þakin fjöll.

Við lýsigull og leiftur

hún ljómar, kvöldsins höll.

 

Og leiftur hvert, sem ljómar,

er lítið ævintýr.

Svo margt, sem enginn minnist,

und mánans faldi býr.

 

Nú hvarfla þau í hug mér

hin horfnu gömlu ljóð,

sem mjöllin las mér ungum

við mánans bleika flóð.

 

Þau seiddu mig til drauma

en dagur rann úr sjá,

og köldum feigðarfölva

á fjöll og dali brá.

 

En aftur rísa úr öskunni

ævintýrin mín-

Minningarnar leiftra

og lýsigullið skín.

 

Þótt flest sé nú breytt orðið

frá því , sem var,

er máninn ennþá samur

og samar stjörnurnar.

 

Og söm er lögð um sædjúpið

silfurgeislans brú.

Hér komum við er kyrrt var

á kvöldin, ég og þú.

 

Ég veit það ekki ennþá

hvort ást ég bar til þín,

en um þig söng ég alla daga

æskuljóðin mín.

 

Og stundum, þegar heimleiðis

hélt ég einn til mín,

á hjarnið kalda kraup ég lágt

og kyssti í sporin þín.

 

Minningarnar leiftra

og lýsigullið skín.

Nú dreymir mig um ókomnu

ævintýrin mín.

 

En stundum kemur þögnin

og þylur gömul ljóð.

Þá þrái ég enn að þakka

hvað þú varst mild og góð.

 

Svo yndislega æskan

úr augum þínum skein.

Svo saklaus var þinn svipur

og sál þín björt og hrein.

 

Og ljúft sem liðinn draumur

ein löngun vitjar mín,

að krjúpa á hjarnið kalda

og kyssa í sporin þín.

 

Tómas Guðm.

Komum að spegla drauma

     Það er fallegur dagur sem tekur á móti þegar draumum næturinnar líkur.  Óvenju miklar draumfarir síðustu tvær vikur og einnig í nótt.   Mér tekst líklega ekki að stöðva þær þótt ég hafi í gær bægt frá mér dagdraumum.  Það er nú líka oft þannig að við bægjum þeim frá þegar við stöndum okkur að því að hafa farið á flug svo það er yfirleitt eftir á sem við bægjum þeim frá en það er of seint.  Þetta verður líklega ekki dagur dagdrauma en dagur væntinga verður þetta því ég hlakka til kvöldsins, kútakvöldsins.   Eldri kúturinn á sér stóra drauma og miklar væntingar og í huga þess litla fara vafalaust að vakna slíkir draumar sem ekki endilega snerta frumþarfirnar.   Þeir eru einlægir í sínu eins og börn eru þangað til við fullorðna fólkið og umhverfið kennum þeim hið gagnstæða.  Það er dapurlegt og við ættum að leggja okkur fram við að viðhalda einlægninni með því að vera einlæg sjálf.

Leyfum þeim að dreyma og stöðvum ekki væntingar þeirra því það gæti speglast yfir í daglegt líf þeirra seinna meir.

 

Hindaraugun og lindaraugað

hvílast á -

hönd fellir sauma:

Komum að fleyta kvöldskini,

komum að spegla drauma!

 

Gangið glöð inn í hversdagsleikann.

Ef til vill ert þú hamingjan við hornið?

     Það voru ekki margir á ferli í morgun þegar við feðgar fórum út úr  húsi en við ætluðum að fá okkur kaffibolla með gömlu konunni og keyra hana síðan á völlinn.  Borgin var þögul og hvert sem við litum var enga hreyfingu að sjá og minnti helst röð ljósmynda.  Raunveruleikinn getur verið svo þögull að hann verður næstum því dapurlegur en hann geri mann þó rólegan og maður fyllist þessari margumtöluðu værð.  Ég hlustaði á kútinn í barnastólnum tala við sjálfan sig og syngja þótt ekki skyldist nema orð og orð af því sem hann sagði og söng en hann var með þetta alveg á hreinu.  

     Hugsanirnar fór á flug og ég velti fyrir mér kostum og ókostum þess vera einn með kútunum og þess að eiga unnustu og sálufélaga.  Niðurstaðan var auðvitað engin eins og venjulega en ég held þó að ég sakni þess sárlega sumar stundir því einmanaleikinn gerir vart við sig af og til og þá sérstaklega þegar þögnin er mikil, kúturinn sofnaður og maður horfir út í borgina gegnum glerið, upplýsta en einmanalega.  Öll plön og vangaveltur um fallegar stundir, rómantískar utanlandsferðir, fallegar gönguferðir og ferðalög um draumalendur hugans missa marks þegar maður hugar að þessu einn og því bægir maður þesskonar hugsunum frá sér og hugar að núinu sem auðvitað má ekki vanrækja en við vitum hvernig það er og fer þegar draumar og væntingar eru látnar víkja.  Ég hugsaði um ferðina sem aldrei var farin og hve falleg hún hefði verið en það er til lítils.  Ég sakna ekki persóna heldur aðstæðna, stunda og hugsana og stend mig að því að horfa þegar fólk leiðist.  Tek eftir smáatriðunum, stroka um bak, snerting augnablik þar sem jafnvel aðeins handarbökin snertast og tveir fingur krækjast í sekúndubrot.  Geng framhjá hamingjunni og finn lyktina af henni jafnvel í dálítinn tíma á eftir. Sný mér við en hún er horfin og óþekktir borgarbúar með.  Nú skal þessu breytt! , en það vekur hjá mér hlátur í huganum og þolinmæðibrot út í annað og ég segi við sjálfan mig  „mundu að þú ert bráðin“  því ekki vil ég að hungur mitt sjáist. 

     Ég hrekk upp af þessum hugsunum við hróp úr aftursætinu, „babbi yngja“ en nú vill kúturinn að pabbi gamli taki lagið, fari með krummavísurnar og fleira til.  Gleðin tekur aftur völdin þótt hálfdrættingur sé og við tökum lagið úti í einmanalegri borginni.

      Ef til vill bíður hamingjan handan við hornið en ég efa það.  Ef til vill ert þú hamingjan við hornið en ég efa það líka.  Sálusorgari  eða sálufélagi gætirðu verið í einmanalegri hringrás bloggisns þar sem upphaf eins er jafnvel endirinn hjá öðrum, gleði eins er sorg annars og hamingja eins er óhamingja einhvers. Þessi vél er ótrúleg og virðist ganga þótt margir hellist úr lestinni því nýir koma í staðinn, margir gangi haltir eða óhamingjusamir, því nóg er af hinum.   

     Sólin skín á lauflaus trén og ég er ekki frá því að þar sé þessu rétt líst því allt á sér einhverjar hliðstæður.  Lítill fugl situr á nakinni greininni  og syngur.

 

Hvort heldur vindurinn leikur í laufi,

eða næðir um naktar greinar,

syngi þér söngfugl hjartans,

sönginn um gleðina.

 

Úlfur Ragnarsson.

Gerðu hann að lind

 

Láttu verða´að lind

ástvin þinn,

álfadrottning-                                          

gerðu hann að lind

í garði þínum.

 

Annað veit

ei yndi í sólarheimi

straumur tær

en þorsta þinn að slökkva,

flötur skær

en fegurð þína að spegla,

hylur lygn

en laug að búa þér.

 

Lát því verða´að lind

ástvin þinn

álfadrottning-

gerðu hann að lind

í garði þínum.

 

Þorst.Vald

Í dölum svefnsins

     Mig er farið að langa svo mikið í frí og þá er ég ekki að meina helgarfrí heldur frí í eina vikur eða tvær.  Ég á inni tvær vikur af sumarfríinu því sumarfríið mitt fór fyrir ofan garð og neðan en í byrjun árs hafði ég verið að skipuleggja á netinu svo flott sumarfrí.   Ég ætlaði að leigja mér húsbíl og aka um Frakkland, með kútinn og ungu konuna í von um að allt færi vel.   Unglingurinn var búinn að segja að hann vildi ekki fara með í svona hommalega húsbílaferð, hvað sem hann meinti með því.  Þessi ferð var aldrei farin og reyndar blundar hún alltaf í mér en varla fer ég í hana einn eða einn með kútinn.  Vetrarfrí er því kærkomið en í versta falli fer ég í borgarferð í nokkra daga.  Spurning um að bjóða rafmagnsmælaaflestrarkonunni með  til að gera þetta skemmtilegra.  Ég fer á hverju ári út í vinnutengdar ferðir vil auðvitað hafa þetta afslöppunarferð þar sem rölt verður um þreytulegar götur stórborgar, komið við á kaffihúsum og fylgst með mannlífinu.  Í svona vangaveltum finnst mér sárlega vanta einhverja fegurð og rifja þá upp margar ferðir þar sem falleg kona hefur verið með í för, skipulagt með mér, hlegið með mér, upplifað með mér, þagað með mér og horft með mér.  Fundið hönd strjúka á mér handlegginn og enda í lófa mínum, vinarleg stroka eftir bakinu sem endar í faðmlagi þar sem stutt er í algleymið.  Svona gæti þetta þó orðið lengi svo ef til vill ætti ég bara að fara einn og stika þessi stræti stórborganna nú eða setjast á bekk og bíða.

 

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við mætast

meðan þú ert í burtu

og setjast undir krónurnar

sem krydda blæinn sætast.

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við gleðjast

þangað til þú kemur.

Þá gleymir hvorugt ástinni

og engin þörf á að kveðjast.

 

Hannes Pét.