Þvert yfir Ítalíu

     Þá erum við feðgar komnir til strandarinnar og erum nú staddir á Rimini, campstæði rétt við ströndina. Ég sit í sjónvarpskróknum með kaffibolli í morgunsárið Við yfirgáfum í fyrradag þann ágæta stað Bracciano fullvissir um að við ættum eftir að koma þangað aftur því sé paradís á jörðu er hún líklega þarna við vatnið.  Síðasta kvöldið urðum við svangir rétt fyrir miðnætti og ný búið að loka matsölustaðnum á stæðinu.  Unglingskútnum tókst að sannfæra gamlingjann um að það væri vel þess virði að ganga jafnvel í bæinn og fá sér bita fyrir svefninn.  Við rifjuðum upp ljúfan leigubílsjóra sem hafði keyrt okkur degi fyrr og látið okkur hafa nafnspjaldið sitt og einhvernvegin tókst okkur að hringja í hann og gera okkur skiljanlega á íslítölsensku þar sem hann skildi enskuna illa, hann keyrði þessa fjóra km, við klifruðum yfir 2m hátt grindverk eins og þjófar að nóttu, hann skutlaði okkur í bæinn og við á íslítölsenskunni báðum hann á pikka okkur upp á sama stað eftir klukkutíma.  Eldbakaðar pizzurnar runnu ljúft niður og klukkutíma síðar var vinurinn mættur á hornið til að keyra okkur til baka. 

     Daginn eftir var kúturinn með það á hreinu að til San Marino skildum við keyra þennan daginn svo það var ekið af stað á „villunni“ þvert yfir ítalíu, út úr Toscana og yfir í Emilia romagna.  Rigning og aftur rigning og raunar heeelli rigning var nánast alla leiðina svo sælutilfinningin hríslaðist um gamla manninn.  Kútur var ekki eins hrifinn en sagðist svo sem alveg eins geta lifað við þetta í einn dag úr því sælubros föðurins náði hringinn. Aksturinn var lengri en við héldum en á þessari leið er ekið yfir tvenna „fjallgarða“, að minnsta kosti ætluðum við aldrei að verða komnir upp allar þessar beygjur og bugður og áttum á tímabili erfitt með að trúa því að við værum á réttri leið.   Það sem vakti mesta athygli okkar á leiðinni voru „fjallabeljurnar“ en þær voru þarna upp um öll fjöll, nánast sama hver hallinn var og vorum við sannfærðir um að hefðu þær „auperast“ við þær íslensku myndu þær síðarnefndu rúlla niður og þær ítölsku hlaupa upp í fjall með kindunum.  Fegurðin var mikil og rigningin líka.  Komum til San Marinó rétt fyrir myrkur og komum okkur fyrir á litlu stæði í hlíðinni með gríðarlegu útsýni yfir dali og sveitir.

     Morguninn eftir fórum við upp til gömlu borgar San Marino og vorum þar langt fram eftir degi og undir kvöld ákvað kúturinn að við skildum keyra niður til strandar Rimini í von um sól og sumaryl en leiðinda veður hafði verið í San Marino og kaupmenn þar töluðu um þetta veðurfar sem októberveður og sögðu það drepa niður öll við skipti að minnsta kosti þennan daginn.  Við gátum nú ekki séð það því öll rútustæði voru kjaftfull og túristar á hverju strái.  Á leiðinni til Rimini sem aðeins tekur um hálftíma fundum við fyrstu verslunarmiðstöðina en ítalir virðast tala um verslunarmiðstöðvar í allt öðru samhengi en við íslendingar.  Stuttbuxnaleitin bara árangur, ég fékk grænaljósið á tvennar og tel mig þar með kominn úr hópi hollenskra miðaldra túrista á leið úr skápnum og í hóp skoppara með kynhneigðina að minnstakosti á hreinu.  Ég var ekki frá því að talsmátinn breyttist með þessu en flottur var sá gamli. 

     Við ókum sem leið lá niður á eina af ströndum Rimini og fundum okkur stæði á þekktu húsbílastæði sem heitir því óvenjulega nafni Ítalia og furðuðum okkur á leti þeirra sem fundu þetta nafn á staðinn því af nógu er að taka við einn af vinsælasta baðstrandarstað Ítalíu í gegnum árin.  Við feðgar vorum ekki alveg á því að fara að sofa og ákvæðum því að koma okkur vel fyrir aftast í „villunni“ og settum góða mynd í tækið og horfðum þar til þreytan náði yfirhöndinni.