Ég ætlaði sko að feisa ófétið

     Ég fylltist einhverri orku í gær en ég var að læra í allt gærkveldi.  Kúturinn kom í smá heimsókn sem og öldruð móðir mín en hún lagði upp í ferðalag í gær,  yfirgaf Þorpið og ætlar að vera hér á betri staðnum í nokkra daga.  Hún gistir reyndar ekki hjá mér og skil ég það vel.  Þessi gamla kona er samt ábyrg fyrir því að mörgu leyti hvernig ég er að upplagi og líklega er það þess vegna sem hún er svona blind gagnvart ókostum mínu og einfeldni en í hennar huga er ég samblanda af engli og gullkálfi, ekki slæmt það. 

     Það var sama sagan þegar ég vaknaði í morgun.  Spratt framúr eins og á leið í sérsveitarútkall, æddi fram, og setti á könnuna, hafragrjón í pottinn og fór svo beint að speglinum.  Ég ætlaði sko að feisa ófétið óhræddur sama hvernig hann liti út eða tæki því.  Augu mín horfðu rannsakandi á spegilmyndina og ég var ekki frá því að það örlaði fyrir gæsahúð eða hrifningarhrolli.  Hann var bara nokkuð myndalegur gamli garpurinn og þrekvaxinn líka, ekki svo slæmur.  Þetta boðaði ekkert annað en góðan dag og myndi ég segja að það hafi gengið eftir.  Ég varð hinsvegar að biðja ungu konuna að sækja kútinn á leikskólann og vera með hann í nótt því ég þurfti að læra eins og vitleysingur í kvöld, en ég sæki hann til hennar snemma í fyrramálið, afslappaður og rólegur.  Helgin er okkar og við kútur ætlum að njóta hennar.  Mér skilst að unglingskúturinn sé líka í fríi en reikna þó með því að hann sé búinn að skipuleggja sig alla helgina.

 

 

 

Í draumum, í hugsun

má hæstu fjöll lækka að vild.

Þar lyfti ég yfir þau fæti mínum

sem lágt þrep.  Auðsótt.

Legg tindajökul undir hæl

og hágöngu sólar.

 

Í draumum , í hugsun.

En heppnast mér að stíga

héðan þar sem ég dvel

út í daginn fyrir utan

hið stutta skref

sem skilur okkur sundur?

 

Þorst.Vald.

 

Hann segist elska hana en hún er ekki tilbúin

     Þessi dagur er á enda og það er gott.  Ég fór nokkuð vel í gegnum hann og þrátt fyrir einbeittan vilja gat ég ekki staðið við neitt af því sem ég lagði upp með nema þá kannski það að vera órakaður eins og þýskur handakriki.  Því miður brosti ég, gerði að gamni mínu, hreytti ekki leiðindum í neinn, bölsótaðist ekki einu sinni út í umferðina eða veðrið þótt mér hafi ekki líkað það.  Er meira að segja ekki frá því að fólki hafi líkað vel við mig því ég var í því að hjálpa fólki í dag og endaði með sambands-og ástarráðgjöf og það er mér með öllu óskiljanlegt.  Í mig hringdi vinkona sem búinn er að vera í sambandi við einstæðan föður í dálítinn tíma,  búin að fara í sumarbústaðarferð með honum en nú vill hann fá eitthvað á móti, hún er á bremsunni og vill kannski ekkert meira segir hún.  Hann segist elska hana en hún er öll bara dofin og vill ekki segja þessi stóru orð því hún veit ekki hvað hún vill.   „Hvað á ég að gera?“  spurði hún mig og kórónaði það svo með því að spyrja mig hvað ég myndi gera í þessari stöðu.  Tjah, uuu, ég já.  Hvað ég myndi gera?  Ég veit það ekki.   En þarna skrökvaði ég að henni því ég veit alveg upp á hár hvað ég myndi gera.  Ég myndi hlaupa í burtu eins og óður væri.  Hefði líklega aldrei hleypt þessu svona langt eða aldrei farið að stað í upphafi.   En það gat ég ekki sagt við hana þótt hún viti svona nokkurn veginn hvernig ég er þá leitaði hún til mín.  Ég spurði hana hve oft hún hefði lent í þessari aðstöðu á síðustu tveimur árum, hvort það væri ekki nokkrum sinnum og eftir smá umhugsum var þetta í fjórða eða fimmta skiptið sem einhver varð ástfanginn af henni og hún hörfaði.  Ég held að vandamálið svo ég komi nú með smá ráðgjöf þótt haltur sé í þessum málum saman ber „haltur leiðir blindan“ að við séum allaf að reyna að vekja upp ástina sem verður þó aldrei vakin fyrr en hún sjálf vill.  Enda stendur í góðri ritningu „Vekið ekki elskuna fyrr en hún sjálf vill“.

 Sjálfur hef ég reynt að vekja hana oftar en einu sinni og veit ekki í dag hvort ég hef raunverulega nokkurn tíman fundið hana.  Eina breytingin sem ég finn hjá mér er sú að ég er hræddri við að koma mér í þetta klandur og því legg ég engar snörur, fer ekkert af stað, forðast þær aðstæður að einhver komi undan með brotið hjarta vegna þessarar tilfinningafötlunar sem ég held að ég glími við.   Líklega er vinkonan núna á þessari stundu að segja vininum að hún vilji slíta þessu og sé ekki tilbúin í neinskonar skuldbindingar sem fylgja þessu.  Hann dapur og hún vafalaust döpur yfir því að vera að ganga í gegnum þessar stanslausu endurtekningar og það nokkrum sinnum á ári.

Þá er nú betur heima setið, eða hvað?

Engar andlitsfæðingar

     Það var þungur og stirður líkami sem staulaðist fram í morgun langt á undan huganum sem átti að fylgja honum og gjörsamlega eins og  ekið hefði verið yfir hann á flutningabíl með tengivagni.  Rosalega var þetta erfitt, óvenju erfitt og ég sem er yfirleitt svo ferskur á morgnana.  Náði nú samt fram á bað að losa tankinn og reyndi eftir bestu getu að líta ekki í spegil svona rétt til að ég þyrfti ekki á áfallahjálp að halda og til að ég þyrfti ekki að bæta einhverjum geðlyfjum við pensilínið og 100.000 mg verkjalyfin.  Ég er sannfærður um að þessi morgunýlda er lyfjakúrnum að kenna því þetta var óvenju slæmt.  Núna klukkutíma síðar og eftir eina könnu af kaffi ásamt pillum finnst mér ég til í nánast allt nema kannski að koma fram nakinn og þá meina ég nakinn í framan.   Samt voru engar andlitsfæðingar í gær þannig að þetta fer líklega skánandi og þessi hugmynd mín um að ég væri að taka fegurðarkipp féll um sjálfa sig í morgun þegar ég áræddi loks að líta í spegil.  Aðeins móðir mín hefði getað látið út úr sér einhverjar setningar um að ég væri svo fallegur á morgnana  en þó óvíst að læknavísindin væru komin fram með lyf sem gætu valdið þesskonar aukaverkunum.   En nóg um þetta.   Framundan er dagur og ef til vill bara venjulegur og hversdagslegur dagur og óvíst að hann bjóði upp á eitthvað betra en hann gerði í gær.

     Þetta veðurfar er auðvitað fyrir neðan allar hellur og það eru vonbrigði að hafa fyrir mörgum árum yfirgefið Þorpið meðal annars vegna ömurlegrar veðráttu til þess eins að fá þetta í andlitið í Borginni góðu.  Svona veðurfar á einfaldlega ekki heima hérna og er ábyggilega ekki á stefnuskrá borgaryfirvalda.  Ég ætla því að vera einrænn og fúll í dag,  ætla ekki að raka mig, ekkert að brosa og láta aðeins frá mér stuttar setningar sagðar í leiðinlegum tónum.  Semsagt,  vera eins og sannur Þorpsbúi er við ókunnuga og utanbæjarmenn.  Ég finn þó fyrir gleðitilfinningu við þessa ákvörðun en ætla að kæfa hana í fæðingu.

     Kútinn minn yngri hef ég ekki séð síðan á laugardag en þó heyrt í honum tvisvar í síma og í gærkveldi sagði unglingskúturinn mér að hann saknaði svo bróður síns og spurði mig hvort hann yrði í heila viku í burtu.  Við sækjum hann á föstudag svo það styttist í það.

Mæli með lyfjalausum degi ef hægt er og hafið hemil á gleðitöktum því þeir geta verið smitandi.

Gerðu hann að lind

 

Láttu verða´að lind

ástvin þinn,

álfadrottning-                                          

gerðu hann að lind

í garði þínum.

 

Annað veit

ei yndi í sólarheimi

straumur tær

en þorsta þinn að slökkva,

flötur skær

en fegurð þína að spegla,

hylur lygn

en laug að búa þér.

 

Lát því verða´að lind

ástvin þinn

álfadrottning-

gerðu hann að lind

í garði þínum.

 

Þorst.Vald

Fæða barn með andlitinu

     Þetta var nú meiri dagurinn.   Ég er búinn að vera eins og borðtuska með tennur í dag og um leið og ég kom á skrifstofuna í morgun fékk ég að heyra það að ég liti ömurlega út.  Flott veganesti það en síðan versnaði það bara.  Dúndrandi höfuðverkur og bólgið andlit öðrumegin, verkir í augum ofl ofl.  Ég er reyndar búinn að vera með höfuðverk og í slappari kantinum frá því fyrir helgi en ekkert í líkingu við þetta.  Og það versnaði bara.  Ég er lítið fyrir verkjatöflur og fer í vinnu sama hvað á dynur en ég var svo viðþolslaus að ég var að spá í neyðarmóttökunni á tímabili, spauglaust, en ákvað svo að þrauka til fjögur eða þar til opnir tímar væru á heilsugæslunni.  Og..............þá bara lagaðist þetta nánast á mínútunni kl 15:15.  Ég var að spá í að hætta þá við lækninn en mætti samt.  Var skoðaður hátt og lágt,  samt ekki neðar en nafla og hann komst á þá skoðun að ég væri með sýkingu í einhverjum holuræflum í andlitinu.  Hljómar ekki merkilega en ég hef ekki fundið svona til í mörg ár.  Jæja, ég fékk sýklalyf og svo skrifaði hann upp á einhver sterkari verkjalyf og sagði mér að ef þetta skánaði ekki á einni viku skyldi ég koma aftur.  KOMA AFTUR?   Ég kem sko aftur ef ég fer að finna svona rosalega til aftur, það er alveg á hreinu.   Konur fullyrða gjarnan að karlmenn hafi svo lágan sársaukaþröskuld og miðað við það að fæða barn sé þetta og hitt ekki neitt og svo bla bla bla.........það er auðvelt að segja þetta þegar það kemur aldrei til að við fæðum börn en í dag leið mér eins og ég væri að fæða barn með andlitinu.  Það flögraði reynda að mér líka að ég væri kannski bara að fríkka,  væri að taka fegurðarkipp svona eins og vaxtarkippir hjá börnum en það væri of gott til að geta verið satt.  Nóg um það.

     Kosturinn við svona dag er sá eins og ég hef margoft sagt að við notum slæmu dagana til viðmiðunar við þá góðu og njótum þeirra góðu því miklu betur fyrir vikið.  Miða við það gæti verið að ég upplifi mína bestu full............ehhh  á morgun, en ég er ekki viss.

Best að fara í pilluboxin.

Í dölum svefnsins

     Mig er farið að langa svo mikið í frí og þá er ég ekki að meina helgarfrí heldur frí í eina vikur eða tvær.  Ég á inni tvær vikur af sumarfríinu því sumarfríið mitt fór fyrir ofan garð og neðan en í byrjun árs hafði ég verið að skipuleggja á netinu svo flott sumarfrí.   Ég ætlaði að leigja mér húsbíl og aka um Frakkland, með kútinn og ungu konuna í von um að allt færi vel.   Unglingurinn var búinn að segja að hann vildi ekki fara með í svona hommalega húsbílaferð, hvað sem hann meinti með því.  Þessi ferð var aldrei farin og reyndar blundar hún alltaf í mér en varla fer ég í hana einn eða einn með kútinn.  Vetrarfrí er því kærkomið en í versta falli fer ég í borgarferð í nokkra daga.  Spurning um að bjóða rafmagnsmælaaflestrarkonunni með  til að gera þetta skemmtilegra.  Ég fer á hverju ári út í vinnutengdar ferðir vil auðvitað hafa þetta afslöppunarferð þar sem rölt verður um þreytulegar götur stórborgar, komið við á kaffihúsum og fylgst með mannlífinu.  Í svona vangaveltum finnst mér sárlega vanta einhverja fegurð og rifja þá upp margar ferðir þar sem falleg kona hefur verið með í för, skipulagt með mér, hlegið með mér, upplifað með mér, þagað með mér og horft með mér.  Fundið hönd strjúka á mér handlegginn og enda í lófa mínum, vinarleg stroka eftir bakinu sem endar í faðmlagi þar sem stutt er í algleymið.  Svona gæti þetta þó orðið lengi svo ef til vill ætti ég bara að fara einn og stika þessi stræti stórborganna nú eða setjast á bekk og bíða.

 

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við mætast

meðan þú ert í burtu

og setjast undir krónurnar

sem krydda blæinn sætast.

 

Á bláum skógum draumanna

í dölum svefnsins

þar skulum við gleðjast

þangað til þú kemur.

Þá gleymir hvorugt ástinni

og engin þörf á að kveðjast.

 

Hannes Pét.

Ég þarf bara að þakka og þiggja

 

Stundum villist vindurinn heim

þó hann vilji gleyma, að hann býr

þar sem heitir í Logni.  Í lundi þeim

leggst hann í áttina niður og heim

og öðlast frið, sem hann flýr.

 

Mér finnst greinilegt að lognið er komið.  Logn í hjarta mínu og logn í sál minni.  Friðurinn sem ég beið eftir allt síðasta ár.  Loksins.  Hversu lengi veit ég ekki en ég veit þó að það verður nógu lengi til að undirbúa næstu baráttu sem þó er nú ekki merkilegri en baráttan við hversdagsleikann.   Framundan er fallegur dagur en ég stjórnum fegurðinni yfirleitt sjálfur því allt í kringum mig er mér gefið, og ég þarf bara að þakka og þiggja. 

Njótið dagsins. 

 

Gleðin er fífill í garði manns

     Þessi dagur hefur liðið hratt.  Litli kútur kom í heimsókn áðan með ungu konunni til að sækja bleiur og lék hann á alls oddi, greinilega ánægður með bestu mömmu í heimi.  Það er gleðiefni dagsins í bland við tómleikatilfinningu sem einhvern veginn þarf að fylla upp í.   Ís væri bara fylling í klukkutíma eða svo,  svefn bara til morguns, kona bara í fjögur ár og svo dapurleiki í eitt ár. Það er úr vöndu að ráða svo ég ætla mér að leggjast í ljóðabækur og sjá hvað gerist.  Ekki slæmur kostur að verða fullur af ljóðum.  Hér kemur eitt gott.

 

Gleðin er fífill

í garði manns

og ljóð, sem vaknar

á vörum hans-

 

vaknar af leiknum

liðlangan dag,

þegar fífillinn sofnar

um sólarlag.

 

Þorst.Vald.

Grimmar barnsmæður

     Ég fékk mér kaffi með kunningja í gær sem sagði mér farir sínar ekki sléttar.  Ég á nokkrar gamlar bloggfærslur þar sem ég er dálítið grimmur gagnvart barnsmæðrum almennt en þó ekki mínum tveimur enda alltaf talið mig heppinn mann að geta verið einstæður faðir en ekki helgarpabbi.  Ég vona að ég hafi ekki sært neinn með þessum gömlu færslum en inngangspunktarnir voru þó aðallega þeir að konur með forræðið væru grimmari gagnvart barnsfeðrum sínum en karlmenn sem væru með forræðið og hjá þeim útbreidd óafvitandi ósanngirni þar sem réttindi barnsins víkja fyrir duttlungum móðurinnar.  Ég stend nú við þessar fullyrðingar mínar en alhæfi þó alls ekki og gott fyrir foreldra almennt að hugsa um þessi mál.  En inn í þetta aftur.  Kunninginn á kærustu sem hann er búinn að vera með í nokkur ár og fyrir nokkrum mánuðum eignuðust þau lítinn yndislegan dreng sem er auðvitað að heilla þau upp úr skónum.  Allir skilja það.  Fyrir nokkrum dögum komu upp deilur og leiðindi og unnustan fór að heiman og allt í uppnámi.  Þau töluðu saman í síma nokkrum sinnum en náðu ekki sáttum.  Hún tók auðvitað litla drenginn með sér enda enn á brjósti og hið eðlilegasta mál.  Þegar nokkrir dagar voru liðnir og pabbinn farinn að sakana litla hnokkans gríðarlega bjallaði hann í hana og vildi fá að sjá hann.  Allir skilja það líka ekki satt en þá byrjaði það sem mér finnst ótrúlegast af öllu en því miður útskýrir það svo margt í gömlu bloggfærslunum mínum.    Hún spurði hann til hvers...................til hvers.  Vinurinn hváði og varð eiginlega fátt um svör því honum fannst þetta svo afleit spurning.  „Nú auðvitað vegna þess að ég sakna hans,  hvað annað?“     Þá kom „konugrimmdin“ í öllu sínu veldi.   „Heyrðu,  við skulum bara hætta þessu.  Þú tekur bílinn og mátt hirða allt innbúið en ég tek barnið!   Kunninginn var svo hissa að hann vissi ekki hverju hann átti að svara.   Ætlaði hún að nota barnið sem skiptimynnt í sambúðarslitum eins og um hvert annað húsgagn væri að ræða?  Hann elskaði enn þessa konu og var staðráðinn í því að ná henni aftur og halda þessari fjölskyldu saman.   Ég frétti það svo í dag að hún hafi komið heim í gærkveldi og þau ætla að reyna lendingu í þessu öllu og byrja upp á nýtt sem er ekkert annað en yndislegt.

    Spurt er!   Hvaða líkur eru á því að maður hefði sagt þetta við konu og haldið að það myndi ganga? Af hverju halda konur  að þær Eigi börnin eða Eigi meira í þeim en karlmennirnir.   Af hverju fatta þær ekki að við elskum börnin til jafns við þær og af hverju allt þetta tal um móðurást sem þær sjálfar hampa öðru fremur en gleyma því að til er FÖÐURÁST     sem þær geta hvorki metið eða skilgreint hvað þá sett hana undir eða yfir móðurást...........Föðurást þarf ekkert að vera minni en móðurást.  Reynið að skilja það konur og hættið þessum metingi  og eigingirni gagnvart barnsfeðrum ykkar.  Ohhh hvað ég verð argur yfir svona.  Þið fyrirgefið mér samt konur sem eruð ekki svona en ættuð samt að leggja hugann í smá bleyti og íhuga hvaða skoðanir þið hafið og hvernig þetta er í raun og veru hjá ykkur.  Ef til vill bölvið þið barnsföður ykkar í sand og ösku því hann gerir ekki þetta eða hitt, er ómögulegur í þessu eða hinu, svíkur þetta og svíkur hitt og ætti því bara að eiga sig................en eru þetta ekki bara Ykkar kröfur sem hann gengur ekki að og þær ef til vill settar fram í algjörri eigingirni og í algjörum eiginhagsmunum án þess að þarfir og langanir barnsins komi þar nærri svo ég tali nú ekki um þau réttindi barna að fá að umgangast feður sína?

   Nóg í bili.

Enginn kútur

Þá er ég kominn heim í kotið...........einn.   Það fer sko ekki framhjá mér því ég er búinn að ganga um gólf í hálftíma en er nú loksins sestur niður.  Mamma kútsins sótti hann á leikskólann en hringdi hinsvegar í mig í dag og sagði mér að hún væri búin að vera ómöguleg og ekki getað unnið út af grátköstum og þess háttar í nokkra daga.  Ég hvatti hana til að taka kútinn en láta mig strax vita ef hún teldi sig ekki geta sinnt honum og þá myndi ég sækja hann.  Eins væri í góðu lagi að ég væri með hann á kvöldin og nóttunni en hún gæti sótt hann til mín á daginn.  Þetta kemur í ljós en ég vil þótt ég sakni hans að hann fái notið samvista við móður sína til jafns við mig því það er honum fyrir bestu.

Unglingskúturinn æddi hérna inn áðan, stökk í 15 sekúndna sturtu, klæddi sig og á leiðinni út aftur hrópaði hann upp stigann,  „hvar er kúturinn?“  Þegar ég svaraði því heyrði ég „ohh“  rétt áður en útidyrahurðinni var skellt og bíll félaganna spólaði af stað hérna fyrir utan.    

Ég er að hugsa um að henda mér í sturtu og leggjast svo upp í sófa og lesa jafnvel blogg frekar en ekki.  Ætli ég panti mér svo ekki bara mat?